Epilog

Rok później

Caroline przebudziła się z głośnym ziewnięciem po czym przetarła zaspane oczy.

- Daleko jeszcze? – wymamrotała, spoglądając na Liama i mrużąc oczy przed popołudniowym słońcem. Chłopak zerknął na zegarek na swoim nadgarstku po czym odpowiedział:

- Już dojeżdżamy – powiedział uśmiechając się, po czym zerknął na dziewczynę, a jego uśmiech się poszerzył. – Rozmazał ci się tusz do rzęs – zaśmiał się,  a Caroline zmarszczyła brwi, zerkając w lusterko samochodowe. Jęknęła głośno po czym nerwowo zaczęła szukać chusteczki w kosmetyczce. Otarła czarny ślad ze swojej twarzy, po czym wzięła głęboki oddech, poprawiając włosy, które falami opadały jej na ramiona.

- Denerwujesz się? – spytał Liam skręcając w prawo. Minęli samochodem tabliczkę informującą, że wjeżdżają do rodzinnego miasteczka dziewczyny.

- Troszeczkę – powiedziała cicho.

- Nie masz się czym przejmować, będzie dobrze – zapewnił ją Liam, chwytając dziewczynę za dłoń i całując ją delikatnie. Caroline odpowiedziała mu pełnym wdzięczności uśmiechem.

Spojrzała przez szybę i z delikatnym uśmiechem na ustach obserwowała mijane budynki, które były jej tak doskonale znane. Nie była w domu od ponad pól roku, więc tęsknota za tatą się nasiliła. Zaledwie dwa tygodnie przed tym, kiedy Caroline zdecydowała się wyjechać do Londynu z Liamem, jej tata wrócił do domu i zamieszkał z nią. Starała się z nim spędzać wtedy jak najwięcej czasu, jednak dwa tygodnie wydawały jej się niewystarczające. Mimo to, ich relacje bardzo się poprawiły i znów stali się sobie tak samo bliscy jak kiedyś. Mężczyzna rozumiał decyzję córki i nie powstrzymywał jej od wyjazdu d Londynu. Chciał, aby była szczęśliwa u boku Liama.

Po kilku minutach Liam zatrzymał się przed domem dziewczyny i zerknął na nią. Caroline wysiadła z samochodu i wzięła głęboki oddech, wdychając czyste powietrze miasteczka. To było takie inne od Londyńskiego zgiełku. Zdążyła już zapomnieć jaka cisza zawsze tu panuje. Liam podszedł do niej i ścisnął ją za dłoń.

- Chodź – szepnął nachylając się ku niej i całując dziewczynę szybko w policzek.

Weszli po schodach na ganek, po czym Caroline zapukała kilkakrotnie do drzwi, które otworzyły się po krótkiej chwili, a na ich progu stanął ojciec Caroline, uśmiechając się do nich życzliwie.

- Cześć tato – powiedziała Caroline, przytulając się do ojca, kiedy już weszli do środka.

- Cześć kochanie, jak podróż? – spytał mężczyzna.

- W porządku – odpowiedziała z uśmiechem.

- Cześć Liam – ojciec Caroline zwrócił się do chłopaka, który uśmiechnął się i skinął głową.

- Cześć Ben. – Wymienili się mocnymi uściskami dłoni po czym przeszli do kuchni, gdzie zasiedli przy stole.

- Liam, Holly wczoraj przyniosła mi to pyszne ciasto, powinniście spróbować – zachęcił, wyciągając z lodówki ciasto i kładąc talerz na stole.      

- Z chęcią, ostatnio cały czas mam ochotę na ciasto – zaśmiał się Liam po czym nałożył sobie kawałek ciasta na talerzyk.

- Napijecie się czegoś? Kawy? Herbaty? – zaproponował.

- Ja poproszę herbatę – powiedziała Caroline.

- A ja kawę – zdecydował Liam, po czym nałożył sobie kawałek ciasta na talerzyk.

            Kiedy ciepłe napoje zostały przygotowane, a ojciec Caroline usiadł na krześle naprzeciwko nich, mężczyzna spojrzał na nich pytająco, widząc jak para co chwila na siebie zerka, uśmiechając się porozumiewająco.

- Dobra, wyduście to z siebie – zaśmiał się. – Z jaką nowiną do mnie przybywacie?

Caroline spojrzała na Liama, a on mrugnął do niej. Dziewczyna na chwilę spuściła głowę, próbując powstrzymać szeroki uśmiech, który cisnął się jej na twarz, jednak nie udało jej się to.

- Tato… - zaczęła Caroline, chwytając Liama za rękę. – Liam i ja zaręczyliśmy się! – powiedziała, uśmiechając się szeroko.  – Oświadczył mi się kilka tygodni temu – powiedziała radosnym, pełnym ekscytacji głosem, po czym uniosła dłoń i pokazała ojcu piękny pierścionek.

Liam postanowił się oświadczyć Caroline w nietypowy sposób. Chciał, aby wszystko było perfekcyjnie. Zabrał ją na kolację, po czym udali się na dach wieżowca. Dziewczyna miała zakryte przepaską oczy dopóki Liam nie zaprowadził ją do krawędzi dachu i pozwolił jej ściągnąć materiał zasłaniający widok. Na dachu niższego budynku był ułożony wielki napis ze świeczek: Marry me? Kiedy Caroline to zobaczyła, zaczęła płakać i rzuciła się na Liama jak szalona, całując go mocno i śmiejąc się. Jak łatwo się domyślić, zgodziła się. Do tej pory, kiedy tylko o tym myślała, była pełna podziwu dla pomysłu Liama. To była najpiękniejsza i najbardziej romantyczna rzecz jaką kiedykolwiek ktoś dla niej zrobił.

- O mój Boże, gratuluję! – powiedział mężczyzna, wstając z miejsca i przytulając do siebie córkę. – Cieszę się waszym szczęściem – powiedział po czym uścisnął Liama.

- Chciałam cię o tym poinformować osobiście, dlatego też nie dzwoniłam – powiedziała Caroline po czym sięgnęła do torebki, wyciągając z niej beżową kopertę. – I chciałam ci to wręczyć osobiście, a nie wysyłać pocztą. – Podsunęła kopertę w stronę ojca, który z uśmiechem chwycił ją w dłonie i otworzył. W środku było zaproszenie na ślub Liama i Caroline, który miał się odbyć za dwa miesiące. Mężczyzna przeczytał całość, po czym włożył zaproszenie z powrotem do koperty.

- Masz moje błogosławieństwo, Caroline – powiedział mężczyzna, chwytając córkę za dłoń. – Wierzę, że Liam jest dla ciebie odpowiednim mężczyzną – pokiwał głową a Liam podziękował mu uśmiechem.

Caroline nic nie odpowiedziała, tylko zerknęła na Liama. Widząc jego ciemne, wpatrujące się w nią z miłością tęczówki, wiedziała, że jej tata ma rację. Jeśli Liam nie był dla niej tworzony, nikt nie był.

Wow, to... Już koniec. Nie mogę w to uwierzyć, serio. To zleciało tak błyskawicznie, że szok... Mam nadzieję, że epilog przypadł wam do gustu. Resztę wydarzeń zostawiam waszej wyobraźni:) Trochę szkoda jest mi się rozstawać  tym opowiadaniem, jednak nie mam pomysłu na drugą część i myślę, że nie ma sensu przeciągać. To dobry moment na zakończenie tego opowiadania. 

Dziękuję wam wszystkim za to, że to czytaliście, za wszystkie komentarze i miłe słowa. Gdyby nie wy, to opowiadanie nie byłoby pewnie takie długie. 

To by było na tyle. To jest oficjalny KONIEC.

Teraz znajdziecie mnie tylko tutaj:

> T R O U B L E M A K E R <

BARDZO PROSZĘ, ABY KAŻDA OSOBA, KTÓRA CZYTAŁA TO OPOWIADANIE ZOSTAWIŁA PO SOBIE ŚLAD. DZIĘKUJĘ! ☻