Rozdział 18

            Caroline z całych sił próbowała być silna. Umierała z niepokoju o Liama i cały czas trwała w niepewności. Nie mogła usiedzieć w jednym miejscu. Nie wiedziała, czy to ze względu na dwa kubki kawy, które wypiła, czy przez zdenerwowanie. Szybkim krokiem przemierzała korytarz na którym siedzieli wszyscy członkowie zespołu i Ellie.

Przymknęła oczy i przeczesała dłonią włosy. Co jakiś czas czuła na sobie spojrzenia zebranych, jednak ignorowała je. W jej głowie rozgrywały się najczarniejsze scenariusze, które doprowadzały ją do szaleństwa. Po kilku minutach postanowiła, że usiądzie obok Zayna i spróbuje się uspokoić.

- On się obudzi. Musi – powiedział Harry, sprawiając, że Caroline uniosła głowę i spojrzała na zielonookiego. Przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy, po czym niepewnie pokiwała głową, zagryzając wargę i przymykając oczy.

- Wiem – szepnęła. Po dłuższej chwili  zadała pytanie, które dręczyło ją odkąd tu przyjechała. – Tak w ogóle, to gdzie są rodzice Liama? Nie powinno ich tutaj być?

- Chcieli przyjechać wraz z siostrami Liama, od razu, jednak coś pokrzyżowało im plany i przyjadą dopiero jutro – poinformował Niall.

Caroline znów pokiwała głową i poczuła jak serce podchodzi jej do gardła, gdy pomyślała sobie o tym, że stanie twarzą w twarz z rodzicami Liama. Czy będą ją obwiniali tak samo jak Harry? Tego by nie zniosła. Miała nadzieję, że zachowają się oni rozsądniej niż Styles, jednak niepokój jej nie opuszczał.

Im dłużej siedziała na krześle, tym bardziej ogarniało ją zmęczenie. Oczy co chwila jej się przymykały, jednak nie pozwoliła sobie na zaśnięcie. Czuła, że nie obejdzie się bez kolejnej dawki kofeiny. Co chwila docierały do niej strzępki rozmowy  Nialla, Louisa i Ellie.

Nie wiedziała ile czasu minęło, aż jej przyjaciółka podeszła do niej i usiadła obok. Przez chwilę milczały, aż jasnowłosa powiedziała:

- Wyglądasz na wyczerpaną – westchnęła.

- Bo jestem wyczerpana – mruknęła Caroline, posyłając przyjaciółce blady uśmiech. Ellie chwyciła jej dłoń i ścisnęła w pokrzepiającym geście.

- On z tego wyjdzie, zobaczysz – powiedziała. Caroline jedynie kiwnęła głową i spojrzała przed siebie, jednak po chwili znów przeniosła wzrok na Ellie.

- Powinnaś wracać do domu, El – powiedziała cicho Caroline. – Twoi rodzice na pewno się martwią, z resztą nie chcę żebyś męczyła się tutaj. Ja nie zamierzam stąd wychodzić dopóki Liam się nie obudzi, a kto wie ile czasu to zajmie… - westchnęła.

- Nie chcę cię zostawiać samej… - powiedziała smutno, gładząc ją po dłoni.

- Nie jestem sama. Spójrz, mam czwórkę chłopaków do towarzystwa, na pewno nie będzie nudno – uśmiechnęła się blado, wskazując na członków zespołu.

- Wiem, ale… Jak ty wrócisz? Pomyślałaś o tym? Z resztą nie masz ze sobą żadnych rzeczy, ani nic!

- Mało sklepów w Londynie? – parsknęła, robiąc młynka oczami. – A co do powrotu, to spokojnie, chwycę jakiś autobus czy coś. Dam sobie radę.

- Albo któryś z nas ją odwiezie – powiedział siedzący obok Zayn wzruszając ramionami.

- Widzisz? Jestem w dobrych rękach – powiedziała Caroline. – Serio mówię, powinnaś już wracać żeby nie jechać w nocy…

- Okej… - powiedziała z ociąganiem Ellie. Nie chciała zostawiać Carioline samej w szpitalu. Wiedziała, że każde wsparcie się liczy, jednak nie mogła nie przyznać ciemnowłosej racji, że jej rodzice na pewno będą się martwili i zwariowaliby na wieść, że ma zamiar zostać w Londynie na czas bliżej nieokreślony. – To ja się będę zbierać – powiedziała wzdychając.

Pożegnała się z każdym z chłopaków, a następnie podeszła do Caroline, przytulając ją mocno do siebie.

- Bądź silna, Care. Wszystko się ułoży. Zadzwoń, kiedy się obudzi, okej? – spytała. Specjalnie nie użyła słowa ‘jeśli’ bo brzmiało to zbyt pesymistycznie. Z resztą, to nie tak, że Liam może się obudzi. On się obudzi, prawda?

- Dobrze. Dziękuję Ellie. Szczęśliwej podróży! – powiedziała Caroline uśmiechając się blado.

 

Jakiś czas po tym, jak Ellie zostawiła Caroline samą, dziewczyna zdecydowała, że uda się do kaplicy. Wyszła z Sali w której leżał Liam i poinformowała resztę chłopaków, gdzie będą mogli ją znaleźć.

Zjechała windą na parter i kierując się tabliczkami informującymi, dotarła pod szukane drzwi. Nieśmiało nacisnęła klamkę i weszła do środka. Od razu ogarnął ją jednocześnie spokój i smutek. Była tutaj zupełnie sama i było jej to na rękę. Stanęła naprzeciwko ołtarza, przez witrażowe okno po prawej stronie wpadało światło zachodzącego słońca nadając wnętrzu niezwykły urok. Dziewczyna wzięła głęboki oddech i na drżących nogach zrobiła kilka kroków, siadając w jednej z ostatnich ławek.

            Utkwiła wzrok przed sobą, uświadamiając sobie, jak dawno nie była w kościele. Nigdy nie była mocno wierząca, jednak po śmierci jej mamy, był taki czas, kiedy Bóg był dla niej dużym oparciem. To w nim pokładała nadzieje. Teraz robiła to samo.

            Wzięła głęboki, drżący oddech i oparła twarz na dłoniach. Nie wiedziała od czego zacząć. Jej myśli nie miały żadnego sensu, jednak stwierdziła, że nie ważne jest, czy to, co powie, będzie miało sens, ważne, aby płynęło prosto z serca. Więc zaczęła mówić, w myślach, ponieważ tak było jej łatwiej.

            To nie w porządku, że ludzie tak często zwracając się do Ciebie jedynie wtedy, gdy Cię potrzebują, prawda? Wiem to. Ale… Myślę, że wtedy ludziom powraca największa wiara w Ciebie. Kiedy czują, że oni nie mogą nic zdziałać, zwracają się do Ciebie, bo wierzą, że im pomożesz. Dodasz sił. Myślę, że to jest całkiem niezwykłe.

            A ja? Ja nie wiem o co Cię proszę. O siłę? O to, aby Liam przeżył? Nie wiem. Chyba o obie rzeczy. Kocham go. Wiem to, myślę, że wiedziałam to od bardzo dawna, tylko nie potrafiłam tego dostrzec lub zrozumieć. Postąpił źle, ale ja także. Powinnam dać mu się szczerze wytłumaczyć. Powinnam dać mu szansę. Nie wiem, dlaczego tego nie zrobiłam. Może nie mogłam znieść tej myśli, że po raz kolejny ktoś dla mnie ważny mnie oszukał? Że znowu się zawiodłam na bliskiej osobie? Przepraszam, to żałosna próba wytłumaczenia moich błędów, nie powinnam tego robić.

            Wiem, że to jest moja wina. Cała ta sytuacja. To, że Liam walczy o życie. Nie mogę znieść tej myśli. Gdyby nie to, że go zostawiłam, wszystko byłoby w porządku. Wszystko ułożyłoby się inaczej. To tylko i wyłącznie moja wina. Jeśli on nie przeżyje, nie będę w stanie znieść poczucia winy. Nie będę w stanie…

            Przerwała swój wewnętrzny monolog, aby otrzeć łzy, które cały czas spływały jej po twarzy. Przytknęła do ust zaciśniętą pięść, aby zdusić w sobie głośny szloch, który wstrząsał  jej ciałem. Schowała twarz w dłoniach, kuląc swoje ciało. Chciała zniknąć. Czuła się podle. Dopiero teraz dotarło do niej, że to wszystko to było jej winą. Czuła, ze zasłużyła na to, aby teraz cierpieć.

            Siedziała tam przez długi czas, rozmyślając i wspominając. Wspominała chwile spędzone z Liamem. Pierwsze spotkanie, pocałunek, każdy dotyk, najlepsze dni, przypominała sobie jak wtedy wyglądał, w pamięci doszukiwała się jego radosnych pełnych życia tęczówek. Ofiarowała mu swoje serce i nawet mimo błędu jaki popełnił, wciąż uważała, że dobrze się nim opiekuje. Nie wyobrażała sobie życia bez niego. Bez Liama wszystko zdawało się nie mieć sensu. Ona znów stanie się szarą, nijaką osobą, którą wcześniej była, znów będzie praktycznie zupełnie sama.

            Wiedziała, że nikogo nigdy nie obdarzy takim uczuciem jakim obdarzyła Liama.

            Po jakimś czasie, gdy łzy zdążyły wyschnąć, a oddech się unormował, usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Spojrzała przez ramię i otworzyła oczy szeroko ze zdziwienia, widząc Harry`ego niepewnie zmierzającego w jej stronę. Kiedy stanął przy ławce w której siedziała, spojrzał na nią, a Caroline kiwnęła głową, kątem oka obserwując jak chłopak siada obok niej.

            Przez chwilę milczeli. Harry zastanawiał się co powiedzieć, a Caroline nerwowo bawiła się palcami, obawiając się kolejnego wybuchu Stylesa. W końcu ten odezwał się zachrypniętym głosem którego głośność w tak cichym miejscu zaskoczyła go na tyle, że drgnął zaskoczony:

            - Przepraszam, Caroline. Nie powinienem mówić takich rzeczy.

            Dziewczyna wypuściła powietrze z płuc, opierając się plecami o oparcie ławki. Przygryzła wargę i powiedziała szeptem:

            - Nie przepraszaj, miałeś rację. To tylko i wyłącznie moja wina… - zmarszczyła brwi, mrugając szybko powiekami, nie chcąc aby Harry ujrzał jej łzy. – Zasłużyłam na to.

            Zielonooki pochylił się do przodu.

            - Nie prawda. Byłem po prostu zły, to nie jest niczyja wina, teraz to wiem. Wtedy… Po prostu… Byłem w szoku, tak myślę. Chciałem na kogoś zrzucić winę, myślałem, że tak będzie łatwiej, ale nie było – powiedział cicho, głosem przepełnionym wstydem i smutkiem.

            Caroline nie odpowiedziała, przetwarzając w myślach słowa
Harry`ego. Po kilku długich sekundach chłopak odezwał się znowu:

            - Naprawdę go kochasz, prawda? – spytał, zerkając na nią.

            Caroline uśmiechnęła się smutno, odwzajemniając spojrzenie.

            - Tak, i nigdy nie przestanę – powiedziała z pewnością w głosie, przymykając oczy, pozwalając aby łzy spłynęły po jej policzkach.

            To mu chyba wystarczyło, ponieważ  nie powiedział już nic więcej i pogrążył się we własnych myślach. Caroline poczuła ulgę, że emocje buzujące w Harrym opadły. Nie miała mu za złe jego wcześniejszych słów. Nie miała do tego prawa. Ludzie często pod wpływem emocji mówią i robią różne rzeczy, a później ich żałują. A Harry żałuje, to liczy się najbardziej.

            Niespodziewanie w kaplicy rozległ się cichy dzwonek telefonu Stylesa. Chłopak po pojrzeniu na wyświetlacz, szybko odebrał.

            - Zayn, co jest? – spytał, tymi słowami od razu przyciągając uwagę Caroline, która spojrzała na niego, wstrzymując oddech i obserwując jak przez twarz Harry`ego przebiega gama emocji.

            - O mój Boże – szepnął loczek po dłuższej chwili, wstając gwałtownie i zakrywając usta dłonią.

            Nagle Caroline poczuła jak jej serce się zatrzymuje.

           

Hej kochani! Jak wam się podoba rozdział? Ja w sumie jestem z niego zadowolona. Już w następnym rozdziale, który będzie równocześnie ostatnim, wszystko się wyjaśni! Później tylko epilog i koniec. Jejku, ale szybko minęło, aż ciężko mi w to uwierzyć.  

            Następny rozdział już 29 kwietnia! :)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ ♥ ♥