Rozdział 17

- I co? – spytała Ellie z nadzieją.

            - Odebrał Harry, który zaczął mnie obrażać – powiedziała Caroline, a Ellie otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. – Ale wtedy Niall wyrwał mu słuchawkę i powiedział, że mam tu czekać i że zaraz zejdzie – powiedziała z ulgą, siląc się na uśmiech.

            - O mój Boże, zobaczę Nialla Horana – wyszeptała, kręcąc głową z niedowierzaniem i zakrywając dłonią usta. – I uprzedzając twoje pytanie, nie, nie będę prosiła o zdjęcia ani autografy, nie jestem głupia – powiedziała uśmiechając się delikatnie.

            Caroline kiwnęła głową, uśmiechając się blado. Stały w milczeniu, oglądając się na boki. Ciemnowłosa i tak się rozglądała, nawet jeśli nie pamiętała jak owy Niall wygląda. Dobrze, że ma przy sobie Ellie, która po kilku minutach powiedziała:

            - Tam jest, to on – powiedziała, dyskretnie wskazując głową na blondyna, który stał kilka metrów dalej, także się rozglądając. Caroline ruszyła w jego stronę i kiedy chłopak ją dostrzegł, obdarzył ostrożnym spojrzeniem po czym uśmiechnął się niepewnie.

            - Uhm, cześć Niall – powiedziała cicho. – Jestem Caroline – uśmiechnęła się nieśmiało, wyciągając dłoń w jego stronę, jednak chłopak zignorował ją i bez oporów objął zaskoczoną dziewczynę ramionami.

            - Miło mi cię poznać! Liam wiele nam o tobie opowiadał – powiedział i pomimo worów pod oczami i bladości twarzy, jego niebieskie oczy zalśniły chwilowym radosnym blaskiem.

            - Oh, mi też miło cię poznać – powiedziała uśmiechając się nieśmiało. – To jest Ellie, moja najlepsza przyjaciółka – Wskazała na blondynkę, która stała obok niej uśmiechnęła się do Nialla.

            - Cześć – przywitała się i ku jej zaskoczeniu i ogromnej radości, Niall przytulił także ją, obdarzając przyjaznym uśmiechem. – Uhm, pójdę po coś do jedzenia i po kawę, okej? – zwróciła się do Caroline, która z wdzięcznością kiwnęła głową.

            - Liam leży na piątym piętrze w sali 530, tam nas znajdziesz – powiedział Niall, a Ellie kiwnęła głową i po chwili już jej nie było.

            Caroline i Niall ruszyli do windy, po drodze mijając recepcję, a kobieta, która wcześniej nie chciała podać je informacji, patrzyła zdziwiona na Nialla u jej boku. Caroline mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem.

            - Ellie jest waszą fanką, wiesz? – spytała chichocząc pod nosem, na co Niall spojrzał na nią zaskoczony.

            - Wow, ogromny szacun za opanowanie – powiedział z uznaniem. Caroline uśmiechnęła się, obserwując jak Niall wciska przycisk w windzie. – Przepraszam za Harry`ego… On strasznie to przezywa, jest najmłodszy z nas i po prostu ostatnio nagromadziło się wiele spraw i problemów i… - mówił Niall, jednak Caroline mu przerwała:

            - Nie szkodzi… Wszyscy macie prawo być na mnie źli, to moja wina – szepnęła Caroline, przygryzając wargę.

            - Nie! Hej, to nie twoja wina – powiedział Niall, kładąc dłoń na jej ramieniu. Dziewczyna spojrzała na niego, uśmiechając się delikatnie. Mimo tego, że dopiero się poznali, już go polubiła. Był taki otwarty, zwyczajny i miły dla niej.

            Wysiedli z windy i ruszyli długim korytarzem. Z każdym kolejnym krokiem Caroline miała wrażenie, że jej serce boje coraz mocniej i co chwila podchodzi do gardła. Zwolniła kroku, patrząc się przed siebie z przerażeniem w oczach.

            - Nie dam rady – wyjąkała, kręcąc głową. Niall obrócił się przez ramię, obrzucając Caroline ciepłym i troskliwym spojrzeniem.

            - Wszystko jest w porządku, dasz radę. Chodź – powiedział, wyciągając dłoń w jej stronę. Odetchnęła głęboko, patrząc raz na rękę Nialla, raz na jego twarz. W końcu zrobiła krok w przód i chwyciła jego ciepłą dłoń.

            Na drżących nogach szła obok niego, obserwując mijające drzwi do sal. Sala 521, 523, 525, 527… Z całych sił starała się panować nad swoim oddechem, licząc od 10 w dół w myślach. Kiedy zobaczyła salę numer 529, odwróciła wzrok i spojrzała przed siebie. Ujrzała trójkę chłopaków siedzących na krzesłach. Kiedy zobaczył ją jeden z nich, zielonooki z burzą loków na głowie, podniósł się gwałtownie, ciskając gromy spojrzeniem w Nialla. To musiał być Harry.

            Caroline mimowolnie cofnęła się o krok, jednak Niall powstrzymał dziewczynę, ściskając jej dłoń mocniej. Przełknęła ślinę, obserwując jak przyjaciele mierzą się wrogimi spojrzeniami.

            - Po co ją tu przyprowadziłeś? – warknął głośno Harry.

            - Zasługuje na to, aby go zobaczyć i dowiedzieć się, co się stało, Hazza – powiedział Niall opanowanym głosem. Caroline zobaczyła jak pozostała dwójka chłopaków wstaje i zbliża się w ich stronę.

            - A to niby dlaczego? To wszystko jest jej winą! – powiedział Harry, przerzucając swoje spojrzenie na ciemnowłosą, która ze strachem w oczach wpatrywała się w gniewną twarz chłopaka, jednak nie spuściła wzroku. Nie pozwoliła sobie na to, aby pokazać, że się boi.

            - Harry – powiedział ostrzegawczym tonem mulat, który zrobił krok do przodu, kładąc przyjacielowi rękę na ramieniu, którą loczek szybko strząsnął.

            - Nie mam zamiaru jej tutaj tolerować. Nie będzie tutaj bezczelnie siedzieć, kiedy to co się stało, jest jej pieprzoną winą – powiedział chłopak, kręcąc głową. Caroline zacisnęła wargi, mrugając szybko powiekami. Wyrwała rękę z uścisku Nialla i zrobiła krok w stronę Harry`ego.

            - Masz rację, to wszystko jest moją winą – powiedziała drżącym głosem, w których kryło się wiele emocji, których nie potrafiła wyrazić słowami. – Nienawidzę siebie za to, że Liam jest w szpitalu, a ja o tym nie wiedziałam do dzisiaj! Nie potrafię znaleźć słów na to, aby powiedzieć wam, jak przykro mi jest, że to wszystko się stało – wyszeptała czując jak łzy szczypią ją w oczy.

            - To nie prawda. Nie mów tak – powiedział  Zayn, nie dając Harry`emu dojść do słowa. – To nie jest niczyja wina. Niczyja oprócz Liama – powiedział. – Zignorował zalecenia lekarza i przegiął z alkoholem. Zapomniał, że to może kosztować go życiem… Zapomniał o tym, że jest chory. Nie no, kurwa, jak mógł o tym zapomnieć?! On jest po prostu skończonym kretynem – warknął, gniewnie potrząsając głową.

            - Chwila… Co? – wyjąkała dziewczyna, marszcząc brwi. – Jak to chory? – szepnęła.

            - Czekaj, o tym też nie wiedziałaś? – spytał Niall ze zdziwieniem w głosie.

            - Najwyraźniej – wyjąkała, błądząc wzrokiem po twarzach chłopaków i szukając jakichkolwiek odpowiedzi.

            - Widzisz Harry, ona nawet nie wiedziała, że Liam ma problemy zdrowotne, kretynie – syknął Zayn. Wszyscy chłopacy zdawali się być tak samo zszokowani jak Caroline.

            - Ja… - zaczął Harry, jednak Niall mu przerwał.

            - Liam ma sprawną tylko jedną nerkę, nie może pić alkoholu w dużych ilościach, ani palić… Bo to grozi… - Niall nie dokończył swojej wypowiedzi, czując jak słowo śmierć nie chce mu przejść przez gardło.

            - W jakim on jest stanie? – wyszeptała Caroline przymykając oczy.

            - Był w bardzo ciężkim, kiedy dotarł do szpitala, ale teraz już jest stabilnie – powiedział Zayn. – Póki co, wprowadzili go w śpiączkę, twierdząc, że tak będzie bezpieczniej…

            Caroline kiwnęła głową, zastanawiając się, gdzie na tak długo zniknęła Ellie. Pewnie chciała dać nam wszystkim trochę prywatności zanim się zjawi. Ona zawsze wie jak się zachować.

            Powoli zbliżyła się do szyby, która ukazywała wnętrze Sali w której leżał Liam. Z sykiem wciągnęła powietrze do płuc, dostrzegając bladość skóry Liama. Nie wyglądało to dobrze. Do jego ciała było podłączone wiele rozmaitych rurek, jednak Caroline skupiła swoją uwagę tylko na jednym monitorze, który pokazywał rytm w jakim biło serce Liama. Poczuła ulgę widząc regularne wzniesienia, co wskazywało na to, że serce Liama działa prawidłowo. Ten widok uspokoił ją chociaż na chwilę. W jej umyśle pojawiło się pikanie, które wydaje ten monitor. Pik. Pik. Pik. Wdech. Wydech. Zaczęła oddychać w takim samym tempie jak Liam. Przyłożyła dłoń do szyby, czując jak po jej twarzy spływają słone łzy, których smak po chwili poczuła na ustach.

            Liam, musisz żyć – pomyślała. – Musisz. Jeśli coś ci się stanie i twoje serce się zatrzyma, moje zatrzyma się wraz z nim.

 

 Przybywam w terminie, omg, niesamowite haha! Cieszycie się? Jak wam się podoba rozdział? wiem, że znowu trochę krótko, ale następny jest dłuższy:) Pojutrze piszę konkurs z geografii, który jest dla mnie bardzo ważny, mogę na was liczyć, że będziecie trzymać kciuki? Proszę! ♥ Do napisania! Następny rozdział jakoś 17 kwietnia.