Rozdział 16

            Zatrzymały się kilka ulic dalej od szpitala, wiedząc, że znalezienie miejsca parkingowego w jego obrębie będzie graniczyło z cudem. Wysiadły z pojazdu i ruszyły w stronę dużego budynku. Kiedy zbliżyły się bardziej, dotarły do nich głośne piski i krzyki tłumu fanek, które czekały przed wejściem. Caroline zmarszczyła brwi i skrzywiła się zniesmaczona.

            Nie chodziło jej nawet o Liama. Tylko o wszystkich ludzi, którzy znajdowali się w tym szpitalu. Zamiast w spokoju wracać do zdrowia, muszą słuchać pisku rozwydrzonych nastolatek, które utrudniają ludziom pracę.

            - Zachowują się jak zwierzęta – powiedziała cicho.

            - Dobrze powiedziane – potwierdziła Ellie, wzdychając ciężko.

            Ruszyły na poszukiwania bocznych drzwi. Po kilku minutach odnalazły je i z niemałą trudnością udało im się dostać do środka. Na zewnątrz stali ochroniarze, którzy pilnowali, aby żadna fanka nie dostała się do środka. Całe szczęście, że wyglądały jak zwyczajne dziewczyny, które przyszły do szpitala z zupełnie ludzkich powodów.

            - Dobra, to co teraz? – mruknęła ciemnowłosa zerkając na przyjaciółkę, która rozglądała się po pomieszczeniu.

            - Nie wiem… Chodźmy do recepcji, spytamy się gdzie leży Liam, może uzyskamy odpowiedź, koro jesteś… Byłaś… Jego dziewczyną – powiedziała niepewnie Ellie.

            W milczeniu ruszyły korytarzem, poszukując recepcji. Kierując się znakami na ścianach, w końcu dotarły na miejsce i Caroline na drżących nogach podeszła bliżej.

            - Yhm, dzień dobry – powiedziała, a kobieta siedząca za biurkiem uniosła na nią swój wzrok. Wygląda na sympatyczną, więc może nie będzie tak źle – pomyślała. – W jakiej sali leży Liam Payne? – spytała drżącym głosem.

            Kobieta westchnęła zirytowana, patrząc na nią.

            - Kolejna fanka? Jezu, lepiej wyjdź stąd dziewczyno, zanim zawołam ochronę – powiedziała znudzona.

            - Nie! – jęknęła, kręcąc głową. – Nie jestem fanką – mruknęła cicho, wzdychając ciężko.

            - Jesteś kimś z rodziny? Jeśli tak, to proszę o dokumenty.

            - Nie, jestem jego… Dziewczyną – powiedziała, chociaż wypowiedzenie tych słów przyszło jej z wielkim trudem. Piekące łzy znów zasnuły jej widok, dlatego mrugnęła szybko, ignorując fakt, że spłynęły jej po policzkach.

            - Przykro mi, ale nie mogę ci podać informacji, jeśli nie jesteś z rodziny – powiedziała już spokojniejszym głosem. Pokiwała głową i powiedziała cicho:

            - Dobrze, dziękuję.

            Cofnęła się do tyłu i wzrokiem odszukała Ellie, która stała kilka metrów dalej. Spuściła wzrok i ruszyła do niej szybkim krokiem, przytulając się do niej z całej siły.

            - Musze go zobaczyć – wyjąkała, a po chwili jej ciałem wstrząsnął szloch, którego nie potrafiła pohamować.

            - Ciii, uspokój się, Care – wyszeptała Ellie, obejmując przyjaciółkę troskliwie ramionami. – Coś wymyślimy. Chodź, usiądźmy – poleciła, chwytając ją za dłoń. Usiadły na pobliskich, twardych siedzeniach, a Caroline próbowała przywrócić kontrolę nad swoim oddechem. Kiedy serce spowolniło swój rytm, otarła łzy z twarzy i wzięła kilka głębokich oddechów, jednak nie poczuła się ani trochę lepiej.

            Przez chwilę milczały, gorączkowo zastanawiając się nad tym, co dalej robić. Nagle Ellie klasnęła w dłonie, sprawiając, że Caroline drgnęła przestraszona.

            - Mam pomysł! Zadzwoń do niego – powiedziała, a Caroline spojrzała na nią jak na kretynkę. Tymczasem blondynka zachowywała się tak, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie.

            - On leży w szpitalu, naprawdę sądzisz, że odbierze telefon?! – warknęła Caroline, jednak Ellie nie poczuła się urażona jej zachowaniem. Wywróciła oczami.

            - On nie – powiedziała. – Ale kto wie, być może któryś z chłopaków ma jego telefon? Dawaj, chociaż spróbuj. To nasza jedyna szansa – powiedziała, ponaglając ją ruchem głowy. Ciemnowłosa westchnęła głęboko, kręcąc głową, wiedząc, że to nic nie da. Wyciągnęła jednak z torebki telefon i wybrała numer Liama.

            Przyłożyła słuchawkę do ucha i wsłuchiwała się w sygnały. Pierwszy Drugi. Trzeci. Piąty. Ósmy. A następnie poczta głosowa. Poczuła gorzki smak rozczarowania, chociaż i tak nie miała wielkich nadziei.

            - Spróbuj jeszcze raz – powiedziała Ellie.

            Ponownie wybrała numer i słuchała długich sygnałów. Z każdym kolejnym jej smutek rósł. Już chciała zakończyć połączenie, kiedy nagle w słuchawce rozległ się stłumiony głos:

            - Halo? – Jej serce zamarło i z całych sił próbowała się opanować. Zakryła dłonią usta i po chwili wychrypiała:

            - Kto mówi?

            - Harry, przyjaciel Liama – usłyszała i spojrzała na Ellie, która szepnęła.

            - Z zespołu.

            - To t y, prawda? – powiedział Styles, kładąc szczególny nacisk na słowo ty. Zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc o co mu chodzi. – Caroline. To o tobie Liam nam mówił – powiedział zimnym głosem.

            - T-tak, to ja – wyjąkała. – Proszę, powiedz mi w której Sali on leży, jestem w szpitalu … - Caroline mówiła bardzo szybko, jednak Harry zdołał jej przerwać:

            - Nie obchodzi mnie to. To twoja wina – warknął. Po chwili w słuchawce rozległ się drugi, bardziej stłumiony głos. – Kto to? – Następie głos Harry`ego, cichszy niż wcześniej. – Ta cała C a r o l i n e – wypowiedział jej imię z obrzydzeniem, a dziewczyna poczuła palący ból w piersi słysząc pogardę w jego głosie. – Daj mi słuchawkę Harry – polecił stłumiony głos, który po chwili stał się głośniejszy. – Dawaj! – warknął, a Caroline usłyszała trzaski i po chwili odezwała się tajemnicza osoba:

            - Caroline? – spytał.

            - Yhm, tak – powiedziałam z trudem. – Kto mówi?

            - Niall, przyjaciel Liama. Gdzie jesteś? – spytał, a serce dziewczyny zabiło szybciej.

            - W recepcji – powiedziałam cicho.

            - Nie ruszaj się stamtąd, zaraz tam będę – powiedział i rozłączył się.

           

Wybaczcie mi opóźnienie, znowu. Jak widać ostatnio to u mnie standard. Mam dość przepraszania was, że cały czas zawalam... Przykro mi. W dodatku rozdział jest taki krótki. Eh... Postaram się wam to wynagrodzić i następny dodam za tydzień. O ile mi się to uda. Dziękuję wszystkim, którzy jeszcze to czytają. Kocham was ♥