Rozdział 13

Stanęła przed drzwiami Liama, po raz ostatni ocierając łzy z twarzy, biorąc kilka oddechów. Chciała wyglądać jak najnormalniej, jednak wiedziała, że zaczerwienione oczy i opuchnięta twarz od razu ją zdradzą. Zapukała do drzwi, spuszczając głowę, czekając aż ktoś jej otworzy. Po chwili na progu stanął Liam, uśmiechając się szeroko na widok dziewczyny.

- Cześć Care – powiedział wpuszczając ją do środka. Ciemnowłosa rozejrzała się po wnętrzu, chcąc sprawdzić czy są sami.

- Gdzie Nate i Holly? - spytała nie patrząc mu w oczy. Liam zmarszczył brwi, zaniepokojony jej zachowaniem, jednak odpowiedział:

- Są w sklepie Holly, Nate pomaga jej w wieszaniu jakiegoś regału, czy coś.

Caroline pokiwała głową, zagryzając wargę.  Wzięła głęboki oddech, przymykając na chwilę oczy. Nie była gotowa na tą rozmowę, ale czuła, że nie będzie w stanie jej odwlekać. Musiała usłyszeć prawdę od niego już teraz. Chociaż ten jeden raz.

- Powiedz mi, że to nie prawda – wyjąkała. – Powiedz mi, że to, co powiedziała mi Ellie to kłamstwo. Powiedz mi, że to co widziałam w internecie, te wszystkie zdjęcia, to tylko wytwór mojej wyobraźni – wyszeptała, przeczesując dłonią włosy. Jej głos zadrżał przy ostatnich słowach. – Powiedz mi to, Liam! – uniosła nagle głos, zbliżając się do niego i uderzając pięścią w jego tors. Chłopak praktycznie nie odczuł tego uderzenia, ponieważ Caroline nie należała do najsilniejszych osób.

Z resztą w tamtym momencie bardziej przejmował się tym, że Care poznała prawdę, niż tym, że stoi przed nim, cały czas zadając mu słabe uderzenia pięściami w brzuch. Widok dziewczyny, którą kochał, która była cała we łzach z jego powodu, łamała mu serce. Tak bardzo chciał tego uniknąć…

- Przepraszam, Caroline – wyszeptał, ponieważ tylko na tyle było go stać, nie wiedział co więcej może powiedzieć.

- Zamierzałeś w ogóle mi powiedzieć? – wyjąkała, cofając się o krok. Dostrzegła ból w oczach Liama, co jeszcze bardziej ją dotknęło i znów poczuła łzy na policzkach nad którymi nie potrafiła zapanować..

- Tak, chciałem, kilkakrotnie – powiedział, gniewnie przeczesując krótkie włosy. – Chciałem, bardzo chciałem. Po prostu… Bałem się – powiedział cicho.

- Czego się bałeś, Liam? – spytała dziewczyna, marszcząc brwi i kręcąc głową, nie rozumiejąc sensu jego słów.

 - Że się przestraszysz i odejdziesz. – Potarł dłonią czoło, wzdychając ciężko.  Zamilkł na chwilę, myśląc na tym, co powiedzieć, aby zabrzmiało to szczerze i właściwie. – Jestem sławny, nie mam prywatności, często wyjeżdżam…Mam takie życie, którego nie lubisz, wśród blasku fleszy i tak dalej. Mówiłaś mi, że nie lubisz zamieszania wokół swojej osoby, gdybym powiedział ci prawdę, skazałbym cię na takie życie… - szepnął. – Nie chciałem tego robić, ale…  Zakochałem się w tobie. Wtedy wiedziałem, że musze powiedzieć ci prawdę. Po prostu czekałem na odpowiedni moment…

Caroline milczała, wpatrując się w twarz Liama, doszukując się oznak kłamstwa, czy nieszczerości. Ale jedyne co zobaczyła to smutek i strach. Liam się bał. Bał się, że ją straci. Przez chwilę była gotowa mu wybaczyć, zrozumieć sytuację w której się znajdował, jednak wtedy, w jej głowie pojawiło się pytanie, które od razu mu zadała:

- Co zamierzałeś zrobić po zakończeniu wakacji? Kiedy musiałbyś wrócić do Londynu? Co zamierzałeś wtedy zrobić? – spytała zaciskając dłonie w pieści. – Co, udawałbyś studenta z Londynu? Wciąż karmiłbyś mnie bajeczkami?! – uniosła głos, prychając gniewnie.

- Powiedziałbym ci do tego czasu – odpowiedział słabym głosem Liam.

- A jeśli nie? Ha?! Co wtedy?! – krzyknęła, rozkładając ręce i kręcąc głową. – Zaufałam ci Liam. Opowiedziałam ci moją historię, wpuściłam cię do mojego życia. Oddałam ci wszystko. Oddałam ci moje serce, oddałam ci ciebie!- wyszeptała cicho, patrząc chłopakowi prosto w oczy.

Liam nie mógł tego słuchać.  Nie potrafił znieść żalu jaki kryły jej oczy. Nie potrafił…

- Caroline, proszę – wyszeptał, chwytając jej dłoń, którą szybko wyrwała z jego uścisku. – Kłamałem o tym, kim jestem, ale nie kłamałem o tym, jaki jestem. Moje uczucia do ciebie były szczere. Pokochałem cię szczerze. Naprawdę nie chciałem żebyś dowiedziała się o tym w ten sposób – spojrzał na nią z błaganiem w oczach.

- Kim jest ta brunetka ze zdjęć na których cię z nią widziałam? – spytała zamiast tego Caroline, ignorując wyznanie Liama. Chłopak westchnął zrezygnowany i powiedział:

- Danielle, moja była dziewczyna. Okłamywała mnie przez długi czas, kiedy byliśmy razem, dlatego wiem, jak bardzo boli cię to, że ukrywałem przed tobą prawdę. Naprawdę, wiem co czujesz Caroline, dlatego czuje się przez to jeszcze większą złość na siebie. Chciałem uniknąć tej sytuacji…

- Sam byłeś okłamywany, Danielle cię zraniła, a ty postąpiłeś dokładnie tak samo jak ona – wyszeptała nie kryjąc rozczarowania. - Cóż, niestety nie udało ci się uniknąć takiej sytuacji, Liam – odpowiedziała Caroline głosem pełnym goryczy. – Przepraszam cię, ale… Ja… Nie potrafię ci już zaufać. Wciąż cię kocham i chyba nigdy nie przestanę, ale…

- Nie! Caroline, proszę, nie mów tego! – krzyknął Liam, podchodząc do niej szybko i mocno chwytając jej dłonie i całując je delikatnie. – Ja to naprawię, błagam, tylko nie odchodź, proszę – szeptał gorączkowo, całując jej dłonie, czując jak zaczynają go piec oczy.

- Przepraszam – wyszeptała słabym głosem dziewczyna i choć łamało jej to serce, wyrwała dłonie z uścisku Liama. Bez ciepła jakie dawały jej ręce Liama, czuła chłód, który ogarnął ją całą.

Nie patrząc na niego więcej, szybkim krokiem wyszła z jego domu i zatrzaskując za sobą drzwi, puściła się biegiem przed siebie. Łzy przysłoniły jej widok, nie potrafiła ich zatrzymać. Straciła nad nimi kontrolę.

Chciała, aby to wszystko okazało się złym snem. Koszmarem, z którego za chwilę się obudzi. Tak się jednak nie stało, nawet gdy zacisnęła powieki i uszczypnęła się w ramię, wciąż biegła w stronę swojego domu, czując słone łzy spływające po jej policzkach.

Liam stał nieruchomo, wpatrując się w drzwi za którymi zniknęła chwilę temu Caroline. Czuł łzy którym pozwolił płynąć i czuł ledwo tlący się płomyk nadziei. Liam wpatrywał się w drzwi, czekając aż dziewczyna zawróci i znów zapuka do jego drzwi. Tak się nie stało. Zacisnął powieki, siadając na kanapie w salonie i chowając twarz w dłoniach.

Myślał, że ból związany z zerwaniem z Danielle był największym bólem na świecie. Teraz wiedział, że to nie prawda. Nic nie mogło się równać z tym, co czuł teraz.

Czuł ból w sercu. Albo w miejscu, gdzie serce powinno być, bo Liam podarował swoje komuś innemu.

Podarował swoje serce Caroline, która od niego odeszła.

Co teraz?

Jak żyć bez serca?

                                             

Okropne nie?:( Ale niestety, teraz Liam płaci cenę za swoje kłamstwa. Wiem kochani, że to miał być ostatni rozdział, ale..... Będzie ich jeszcze kilka. Nie zdradzę ile, ale kilka będzie, hihi. Cieszycie się?

Dziękuję wam z całego serca za każdy komentarz. Nie ważne czy krótki, czy długi, każdy wywołuje uśmiech na mojej twarzy i dodaje weny. Dziękuję♥

Do napisania. Ps. Wiem, że rozdział dodany z opóźnieniem, w dodatku taki krótki, więc następny już 3 marca. I na pewno 3 marca, obiecuję.
Ps.2 Dziękuję wam za 20 000 wyświetleń! Jesteście wielcy, naprawdę.
Ps.3 Przepraszam za takie zaległości na waszych blogach, powoli to nadrabiam. Proszę o wyrozumiałość. mimo tego, że mam ferie, które i tak się kończą, cały czas się uczę...