Rozdział 12

Kocham cię, księżniczko

Liam obudził się jako pierwszy, mrużąc oczy przed porannym, bladym słońcem. Leżał na plecach, a Caroline była wtulona w jego pierś, oddychając miarowo. Przekręcił się najdelikatniej jak potrafił, aby móc patrzeć jej w twarz.

            Obserwował rozchylone wargi dziewczyny, które wczoraj całował niezliczoną ilość razy, na długie rzęsy i zarumienione policzki. Pogładził ją po włosach, uśmiechając się na wspomnienie wczorajszej nocy. Caroline nie musiała nic mówić, aby Liam zrozumiał, że robiła to po raz pierwszy. Przez to był delikatny i ostrożny, bojąc się, że skrzywdzi dziewczynę. Jednak po dłuższej chwili, kiedy Caroline zaczęła przyzwyczajać się do nagości i dotyku Liama, sama zaczęła zachowywać się śmielej.

            Liam, o ile to możliwe, po tej nocy pokochał ją jeszcze bardziej niż wcześniej. Pokochał ją za to bezgraniczne uczucie i zaufanie, którym go obdarzyła. W duchu przepraszał ją, że mimo to, nie potrafi zdobyć się na odwagę i powiedzieć prawdy. Tak bardzo przepraszał...

            Z jego myśli wyrwał go ruch, który Caroline wykonała głową. Jej długie włosy załaskotały go w pierś, kiedy dziewczyna uniosła głowę, patrząc mu prosto w oczy.

            - Dzień dobry – mruknęła sennie, uśmiechając się ciepło do Liama.

            - Dzień dobry – powiedział z szerokim uśmiechem, gładząc ją po policzku. – Jak się czujesz? – spytał z troską.

            - Czuję się świetnie – powiedziała uśmiechając się delikatnie. – Która godzina? – spytała, a Liam sięgnął po telefon.

            - Dochodzi dziesiąta – powiedział, ziewając. Poniósł się o pozycji półsiedzącej i nachylił się do ciemnowłosej, aby ją pocałować. Caroline pokręciła głową z uśmiechem i powiedziała:

            - Poranny oddech to nie najpiękniejszy zapach.

            - Mnie nie przeszkadza – zaśmiał się Liam, wzruszając ramionami. Caroline parsknęła śmiechem i odepchnęła go od siebie.

            - Odwróć się, idę do łazienki – mruknęła z rumieńcem na twarzy. Liam roześmiał się swobodnie i powiedział:

            - Przecież widziałem cię nago – powiedział z rozbawieniem.

            - Ale było ciemno – fuknęła. Liam westchnął i odwrócił się do ściany. Dziewczyna zgarnęła szlafrok leżący na ziemi i wstała z łóżka. 

            – Wiesz, że nie masz się czego wstydzić, jesteś piękna – powiedział  zanim dziewczyna wyszła z pokoju. Zatrzymała się na chwilę, uśmiechając się po nosem i rumieniąc ponownie.

            - Dziękuję – mruknęła. – Idę do łazienki. A ty możesz zrobić śniadanie – uśmiechnęła się szeroko, zerkając przez ramię na chłopaka, który siedział już normalnie.

            - Jak sobie życzysz księżniczko – zawołał za nią, śmiejąc się.

 

            Kiedy Caroline weszła do kuchni, zobaczyła Liama w samych spodniach, kończącego robić naleśniki. Dziewczyna podeszła bezszelestnie do niego i objęła od tyłu ramionami. Liam drgnął zaskoczony, i obrócił głowę, aby zobaczyć uśmiechniętą Caroline.

            - No, jestem pod wrażeniem – powiedziała, kiwając głową i siadając przy stole.

            Liam roześmiał się. Po chwili dołączył do niej i zaczęli jeść śniadanie. Kiedy byli już najedzeni, usadowili się w salonie na kanapie, włączając jakiś film. Podczas oglądania go, bardziej skupili się na sobie niż na tym, co aktualnie działo się na ekranie. Ale w żadnym stopniu im to nie przeszkadzało.

            W pewnym momencie Liam spytał się:

            - Kiedy twój tata wraca do domu?

            - Nie wiem, myślę, że po wakacjach prowadzi się tutaj na stałe. Musi mieć zrobione jeszcze kilka badań no i jeszcze trochę kontynuować leczenie... – powiedziała, przeciągając się na kanapie, kładąc głowę na kolanach chłopaka.

            - A jak on się czuje? – spytał Liam, bawiąc się włosami dziewczyny.

            - Dużo lepiej niż wtedy, gdy tam trafił. Terapia i leki działają, całe szczęście. Wszystko powinno być w porządku – powiedziała uśmiechając się do niego. Liam nachylił się do dziewczyny, całując ją w nos i już chciał coś powiedzieć, jednak przeszkodził mu dzwonek do drzwi.

            Caroline wstała, wzdychając przeciągle.

            - Chyba będziesz miała gościa, to ja wracam do siebie. Nate i Holly pewnie się martwią – powiedział Liam, idąc za nią. Caroline pokiwała głową, zastanawiając się nad tym, kto przybył do niej z niezapowiedzianą wizytą. Poczekała aż Liam założy buty i stanęła na palcach,zarzucając mu ręce na szyję. Liam pocałował ją w usta.

            - Kocham cię, księżniczko – powiedział uśmiechając się do niej. Caroline zaśmiała się cicho, rozkoszując się brzmieniem jego słów.

            - Tez cię kocham, Liam – powiedziała, całując go w policzek i otwierając mu drzwi.

            - Hej – powiedział Liam, uśmiechając się do dziewczyny stojącej na progu, następnie wsiadając do swojego samochodu.

            - O mój Boże, Ellie! – krzyknęła Caroline, obejmując mocno przyjaciółkę. – Co ty tu robisz? Miałaś wrócić dopiero za tydzień! Ale się za tobą stęskniłam! – powiedziała śmiejąc się.

            Ellie w milczeniu przekroczyła próg domu Caroline i dopiero kiedy zamknęły się za nią drzwi, pisnęła głośno, zakrywając dłonią usta.

            - O mój Boże, co Liam Payne robił w twoim domu?! – krzyknęła z szeroko otwartymi oczami.

- Co? – spytała skołowana Caroline, patrząc się na przyjaciółkę z wysoko uniesionymi brwiami.

- Ten chłopak, który wychodził od ciebie z domu, głuptasie! - zaśmiała się.

- Nie, to był Liam Taylor  - powiedziała Caroline napiętym głosem, nie rozumiejąc o co chodzi jej przyjaciółce.

- Nie, Caroline, to był Liam Payne, z zespołu One Direction – powiedziała cicho Ellie, dopiero widząc szok malujący się na twarzy przyjaciółki, przyłożyła dłoń do ust. – Boże, Care. Co się tu dzieje? – szepnęła, podchoząc do niej o krok, jednak Caroline cofnęła się na miękkich nogach.

Oczy zaszły jej łzami, a dziewczyna przygryzła mocno wargę, kręcąc gorączkowo głową. To nie może być prawda. Liam nigdy by jej nie okłamał. To niemożliwe. To jakiś głupi żart. Wzięła głęboki oddech, patrząc na przyjaciółkę, pociągając nosem.

To musi być jakiś głupi żart.           

- Ellie, powiedz mi, że żartujesz – wyjąkała Caroline, wpatrując się w przyjaciółkę, która zmarszczyła brwi w geście zmartwienia.

- Przepraszam, ale... –zaczęła, jednak zamilkła, słysząc jęk, który wydała z siebie Caroline.            

- To nie prawda. On by mnie nie okłamał – wyszeptała, ignorując łzy, które spłynęły po jej policzkach. Dziewczyna była blada, a jej oczy wpatrywały się w pustą przestrzeń przed sobą.                                 

            - Tak bardzo mi przykro, Care – wyszeptała Ellie, podchodząc niepewnie do przyjaciółki. Objęła ją mocno, gładząc po plecach. – Przykro mi… - szepnęła. Ciemnowłosa przez dłuższą chwile nie mogła opanować płaczu, który nią wstrząsnął, jednak po kilku głębszych oddechach, odsunęła się od przyjaciółki, ocierając mokrą od słonych łez twarz.

            - Pokaż mi ich zdjęcie, cokolwiek, proszę – mruknęła. – Potrzebuję jakiegoś dowodu, muszę na własne oczy zobaczyć fakt, że mnie okłamał.

            Ellie z troska obserwowała emocje szalejące na twarzy ciemnowłosej. Była zmieszana i zdziwiona jej zachowaniem, jednak zrozumiała, ze to nie jest odpowiedni moment na zadawanie pytań. Wygląda na to, że była z Liamem blisko, a on zataił przed nią swoją tożsamość. To było zabawne, że jej najlepsza przyjaciółka poznała jej idola, nie wiedząc o tym, że to t e n Liam z t e g o One Direction.

            Weszły do pokoju Caroline, która od razu chwyciła laptopa leżącego na biurku. Podała go Ellie, siadając w milczeniu na łóżku. Oparła się plecami o ścianę, czekając aż Ellie usiądzie obok. Dziewczyna odpaliła urządzenie i po kilku chwilach wpisała w wyszukiwarkę ‘One Direction”. Otworzyła galerię, pozwalając, aby Caroline wzięła laptopa z jej kolan.

            Ciemnowłosa wpatrywała się w ekran pustym wzrokiem, przewijając dziesiątki zdjęć. Na każdym widziała Liama. Raz wyglądał młodziej, raz tak, jak teraz. Wypuściła z ust drżący oddech, zaciskając powieki. Najechała myszką na pole wyszukiwania i uniosła dłonie nad klawisze. Trzęsły jej się niemiłosiernie, nie potrafiła tego powstrzymać. Walcząc ze sama sobą, wpisała ‘Liam’ i zmarszczyła brwi, nie wiedząc co pisać dalej.

            - Payne – szepnęła Ellie, jakby czytała jej w myślach. Caroline wystukała kilka liter i kliknęła enter. Zewsząd zaatakowały ją zdjęcia jej chłopaka. Liam na scenie, Liam na ulicy, Liam z fankami, Liam z… Dziewczyną.

- Kto to? – spytała najeżdżając myszka na zdjęcie, które przykuło jej uwagę.

- To… Danielle – powiedziała Ellie, wzdychając ciężko. – Nie będę ci o niej opowiadała, lepiej sama spytaj się Liama…

Caroline nie odpowiedziała na słowa Ellie i dalej przewijała stronę. Liam. Liam. Liam. Było go pełno, od tego widoku rozbolała ją głowa. Zmarszczyła brwi, szybkim ruchem ściągając laptopa z kolan i wstając z łóżka. Zacisnęła dłonie w pięści, przykładając je do głowy. Zapłakała cicho, nie mogąc powstrzymać łez, które niekończącym się strumieniem spływały po jej twarzy.

Ellie nie mogła znieść widoku cierpiącej przyjaciółki. Podeszła do niej, znów zamykając w silnym, pełnym wsparcia uścisku. Caroline doceniała to, doceniała chęci dziewczyny, jednak to nie pomogło.

- Muszę iść z nim porozmawiać – wyjąkała wciąż wtulona w przyjaciółkę. – Nie wiem czy dam radę. Nie wiem czy będę w stanie na niego spojrzeć… - szepnęła łamiącym się głosem.

- Będzie dobrze, dasz radę, Care – szepnęła Ellie. – Jesteś dużo silniejsza niż myślisz, nie takie trudności pokonywałaś – zapewniła dziewczyna, odsuwając od siebie przyjaciółkę na odległość ramion, patrząc w jej pełne łez i smutku oczy.

Caroline chciała wierzyć w jej słowa. Bardzo chciała. Czuła jednak, że tym razem jest inaczej. To inny rodzaj bólu. To coś, z czym może sobie nie poradzić.

            Przybywam w terminie! Cieszycie się? I tak oto nadszedł ten moment, kiedy prawda wychodzi na jaw. Jakie będą tego skutki? Dowiecie się niebawem. Co sądzicie o rozdziale? Spodziewaliście się, że tak się to potoczy? Komentujcie, proszę. Następny rozdział około 21 lutego.