Rozdział 11

(...) głębokie oddechy, pocałunki i ciepło rozpalonego kominka.

            Liam wszedł za Caroline do ośrodka, trzymając ją za rękę i ciesząc się, że wszystko między nią, a jej ojcem się ułożyło. Dziewczyna była szczęśliwa, wiedział to, zanim zdążyla się do niego odezwać. Powiedziała mu, że jej ojciec chce go poznać. O dziwo, nie był zestresowany, ani nic. Nie wiedział dlaczego. Przecież powinien się obawiać spotkać ojca swojej dziewczyny, prawda? Zawsze tak jest. Ten stres, niepokój. Ale Liam był zupełnie spokojny. Bo tak naprawdę nie obchodziło go nic, oprócz tego, że Caroline w końcu była szczęśliwa.

            Weszli o ogrodu, a ciemnowłosa zaprowadziła go w stronę mężczyzny, który na oko miał nie więcej niż pięćdziesiąt lat. Liam uśmiechnął się niepewnie i kiwnął mu głową na przywitanie.

            - dzień dobry, panie Miller- przywitał się uprzejmie. – Miło mi w końcu pana poznać.

            - Witaj Liam, moja córka mówiła o tobie tyle dobrego – powiedział uśmiechając się ciepło.

            - Naprawdę? – spytał, uśmiechając się przekornie do dziewczyny, której twarz oblała się uroczym rumieńcem. Caroline posłała tacie karcące spojrzenie, a patrząc na Liama jedynie zrobiła młynka oczami.

            Był wdzięczny, ze ogród był praktycznie pusty. Oprócz starszej  kobiety i mężczyzny, którzy byli w drugiej części ogrodu, byli kompletnie sami. To dobrze, nie musiał obawiać się, że ktoś go rozpozna. Co prawa na początku obawiał się, że zrobi to tata Caroline, jednak wygląda na to, że nie skojarzył go z t y m Liamem. Wiać okulary przeciwsłoneczne i snap potrafią zdziałać cuda.

           

            Kiedy wracali do domu, oboje byli w dobrych humorach. Zastanawiali się, co będą robić jak wrócą, śpiewali piosenki i śmiali się razem. Atmosfera była zupełnie inna od tej, z jaką jechali do ośrodka.

Późnym wieczorem zajechali pod dom Caroline, weszli do środka, trzymając się za ręce.  Dziewczyna udała się do kuchni, chcąc przygotować dla nich coś do jedzenia. Oboje wręcz umierali z głodu po długiej podróży.

Po zjedzeniu ciepłego posiłku, usiedli na kanapie, dziewczyna oparła głowę na ramieniu Liama i przez chwilę siedzieli w milczeniu, rozkoszując się swoją obecnością. Nagle Caroline uniosła głowę  i usiała Liamowi na kolanach, przykładając szczupłą dłoń o jego policzka. Wpatrywała mu się prosto w oczy, mówiąc:

- Nie wiem jak ci dziękować za to, że zmusiłeś mnie o tego wyjazdu – powiedziała. – Gdyby nie ty, pewnie długo bym się do tego zbierała. Może nigdy bym do niego nie pojechała? Może zwlekałabym tak długo, aż doczekała bym się dnia, kiedy poniosę słuchawkę i obca osoba powiadomi mnie o tym, że mój ojciec nie żyje? – szepnęła, uśmiechając się smutno. – To wszystko, moje szczęście, to wszystko twoja zasługa, Liam. Dziękuję ci z całego serca – powiedziała.

- Cieszę się, ze mogłem ci pomóc – odpowiedział chłopak chwytając jej dłoń. – Kocham cię, wiesz? – powiedział, nie zastanawiając się na własnymi słowami. Przyszło mu to tak nagle, tak łatwo, jakby mówił to po raz któryś z kolei. To utwierdziło go w przekonaniu,że naprawdę tak jest. Kochał ją.

- Co? Możesz powtórzyć? – wyszeptała dziewczyna, patrząc na niego zaskoczona, myśląc, że się przesłyszała.

- Kocham. Cię. Caroline – powiedział wyraźnie Liam, z delikatnym uśmiechem obserwując jej reakcję. Jej źrenice najpierw się rozszerzyły, a następnie ciemne oczy dziewczyny rozbłysły radosnym blaskiem. Caroline zaśmiała się, czując łzy po powiekami. Zacisnęła wargi i rżącym głosem powiedziała:

 - Ja też cię kocham, Liam – powiedziała śmiejąc się przez łzy, które spłynęły po jej twarzy. Liam starł je szybko i pocałował ją mocno w usta.

Chwycił twarz Caroline w dłonie, pragnąc, aby ten pocałunek wyraził wszystkie jego uczucia. Dziewczyna szybko go odwzajemniła i wplotła dłoń w jego włosy. Liam złapał ją za biodra, szybkim ruchem ułożył na kanapie i zawisnął na nią, ponownie całując ciemnowłosą w usta.

Zjechał pocałunkami na jej szyję, którą odchyliła, dając mu większy dostęp do niej. Liam czuł urwany oddech Caroline na swojej szyi. Kiedy otarł o jej obojczyka, zwolnił trochę, niepewny, czy może posunąć się dalej. Sunął nosem po jej szyi, a następnie przygryzł płatek jej ucha, na co dziewczyna jęknęła cicho.

Szatyn zaprzestał nagle pocałunków i uniósł głowę, rzucając nieme pytanie w stronę Caroline. Dziewczyna uśmiechnęła się i pokiwała głową. Liam nie czekając chwili dłużej, ściągnął z siebie koszulkę i znów pochylił się na Caroline, niepewnie wsuwając dłoń pod jej koszulkę, zaczynając wędrówkę po jej płaskim brzuchu.

Dziewczyna nie czuła się skrępowana, kiedy Liam ściągał z niej bluzkę i spodnie. Nie bała się, jedyne co czuła to miłość. Ufała Liamowi i wiedziała, że nie mógłby on jej skrzywdzić. Oddała mu się całkowicie i wiedziała, że nigdy nie będzie żałowała tej decyzji.

- Możemy przestać w każdej chwili, jedno słowo i... – Liam nie zdołał dokończyć, ponieważ Caroline położyła mu palec na ustach i powiedziała ze śmiechem.

- Zamknij się, Liam. Ufam ci, chcę, żebyś to wiedział – powiedziała. Liam pokiwał głową, uśmiechnął się i pocałował ją w czoło, a następnie w oba policzki, rozpuszczając jej długie włosy, dotychczas związane w warkocz.

Sięgnął o zapięcia jej stanika, w następnej kolejności pozbywając się swojej bielizny a następnie czarnych figów Croline.

- Jesteś taka piękna – szepnął pochylając się na nią, patrząc prosto w jej lśniące oczy.

A potem były tylko głębokie oddechy, pocałunki i ciepło rozpalonego kominka.

          

                       

 Na początek przepraszam was za takie opóźnienie! Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Wybaczcie. Następny rozdział już za tydzień, taki mały prezent ode mnie, żeby wam to wynagrodzić. 

Co sądzicie o rozdziale? Szczególnie o końcówce? Powiem szczerze, że była to pierwsza taka scena jaką pisałam. Mam nadzieję, że nie wyszła najgorzej. Komentujcie kochani<3

Do napisania!