Rozdział 9

PROSZĘ, PRZECZYTAJ WAŻNĄ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM!

Ufam ci, Liam.

            Liam drgnął magle, wybudzony ze snu. Wpół leżał, wpół siedział na kanapie, czując na swoich udach głowę śpiącej Caroline. Wychylił się delikatnie do przodu, chcąc zobaczyć jej pogrążoną w spokojnym śnie twarz. Mimo półmroku panującego w pokoju, dostrzegł ślady łez na jej policzkach.  Nie wiedział kiedy zasnęli, jednak domyślał się, że dziewczyna musiała długo płakać. Żal ścisnął jego serce sprawiając, że odwrócił na moment wzrok od jej twarzy.

            Pogładził dziewczynę po głowie, następnie z czułością dotykając jej policzek kciukiem. Poruszyła się niespokojnie na co Liam od razu zabrał dłoń. Jednak było już za późno. Caroline powoli rozchyliła swoje powieki i obrzuciła Liama nieprzytomnym spojrzeniem. Mruknęła coś pod nosem, podnosząc się do pozycji siedzącej.

            - Przepraszam, nie chciałem cię budzić – szepnął chłopak.

            - Nic się nie stało, gdyby nie ty, pewnie leżelibyśmy tak do rana – zaśmiała się cicho, przecierając oczy. Ziewnęła cicho, a Liam widząc to, wstał z kanapy i zanim dziewczyna zdążyła zareagować, wziął ją na ręce. Ciemnowłosa pisnęła zaskoczona, nie czując gruntu pod nogami. Owinął ją przyjemny zapach Liama, a ciepło jego silnych ramion dawało poczucie bezpieczeństwa. Oparła głowę na jego piersi, nic nie mówiąc. Chłopak zaniósł ją do jej pokoju tak szybko, jakby ważyła mniej niż nic.

            Delikatnie położył Caroline na łóżku, przykrywając kołdrą. Już zamierzał odejść, jednak dziewczyna chwyciła go za nadgarstek i spojrzała na niego błagalnym spojrzeniem.

            - Zostań – powiedziała cicho, uśmiechając się nieśmiało i robiąc mu miejsce obok siebie. Chłopak zastanawiał się przez chwilę a po chwili pokiwał głową. Ściągnął przez głowę koszulkę i uśmiechnął się pod nosem, czując na sobie spojrzenie dziewczyny. Położył się obok niej, a ciemnowłosa położyła mu głowę na piersi, która unosiła się i opadała w regularnym rytmie. Splótł swoją dłoń z jej dłonią i pocałował ją w czubek głowy.

            - Cieszę się, że powiedziałam ci prawdę – powiedziała nagle dziewczyna.

            - Też się cieszę – odpowiedział po chwili, przymykając oczy, czując powracające wyrzuty sumienia. – Dziękuję, że mi zaufałaś.

            - Wiem, że podjęłam dobrą decyzję. Ufam ci, Liam – powiedziała sennym głosem dziewczyna, przymykając oczy, czując jak powoli odpływa w krainę snu.

            - Ja też ci ufam, Caroline – powiedział cicho Liam, wzdychając ciężko.

Ale to nie zmienia faktu, ze nie mogę powiedzieć ci prawdy – dokończył do siebie w myślach.

Minęło pięć dni odkąd Caroline opowiedziała swoją historię. W tym czasie nie działo się nic nadzwyczajnego. Spędzali ze sobą czas, rozmawiali, spacerowali, raz nawet jeździli konno. Tak, Liam podjął kolejną próbę, która wyszła nieco lepiej niż pierwsza.

Wczoraj wpadł na pewien pomysł i dziś obudził się pełen pozytywnej energii i siły, aby go zrealizować. Rano poszedł do sklepu, aby kupić najpotrzebniejsze rzeczy, a następnie poprosił Nate`a o pomoc, który  pomógł załatwić mu ostatnią rzecz, jakiej potrzebował.

Punktualnie o trzynastej stawił się pod drzwiami domu dziewczyny. Zapukał dwa razy, czekając, aż Caroline otworzy mu drzwi. Po chwili stanęła w progu, wyglądając pięknie jak zawsze. Ubrana w zwiewną, fioletową sukienkę, sandały i z kapeluszem na głowie wyglądała delikatnie i zniewalająco.

- Pięknie wyglądasz – powiedział Liam, nachylając się do niej i całując w usta. Dziewczyna zaśmiała i się.

- Wyglądam normalnie  - mruknęła, czując rumieńce na policzkach.

- Nie, dla mnie wyglądasz pięknie – zapewnił Liam, chwytając ją za rękę. Caroline pokręciła z rozbawieniem głową i zamknęła za sobą drzwi od domu. Ruszyli polną ścieżką, podśpiewując przypadkowe piosenki i co chwilę wybuchając śmiechem.

Ponownie, Caroline nie miała pojęcia, gdzie Liam ją zabiera. Znów czuła ten dreszczyk ekscytacji i ciekawości. Co tym razem wymyślił? Ich spacer trwał niecałe dwadzieścia minut i kiedy byli na miejscu, Caroline szybko zorientowała się, że to te samo miejsce, w którym odbyła się ich randka jakiś czas temu.

- Jak znowu przygotowałeś piknik, to zacznę wątpić w twoją kreatywność – zażartowała na co Liam zaśmiał się.

- Nie oceniaj mnie tak nisko! – oburzył się żartobliwie.

Ruszyli pomostem i dopiero kiedy dotarli na jego skraj, dziewczyna dostrzegła niedużą łódkę, idealną dla dwóch osób.  Chłopak wsiadł do niej pierwszy, a następnie wyciągnął rękę do Caroline, pomagając jej dołączyć do niego.

- Przyznaję, jestem pod wrażeniem – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

- No ja myślę. Gotowa na rejs, panienko? – spytał parodiując francuski akcent.

- Oui monsieur – powiedziała nienagannym francuskim. Liam uniósł brwi w geście podziwu i chwycił wiosła.

- Umiesz francuski. Cały czas mnie zadziwiasz – powiedział uśmiechając się do niej czule.

- Jestem pełna niespodzianek – mrugnęła do niego i usiadła.

Pływali już od ponad godziny, rozkoszując się słońcem i swoim towarzystwem. Liam zrobił sobie kilka minut przerwy od wiosłowania i aktualnie siedział wygodnie rozłożony, a Caroline położyła głowę na jego kolanach, delektując się truskawkami w czekoladzie, którymi karmił ja chłopak. Po kilku sztukach powiedziała w końcu:

- Jak zjem jeszcze chociaż jedną to chyba zwymiotuję – mruknęła a Liam roześmiał się.

- Nie wiesz co tracisz – powiedział, pakując sobie całą truskawkę do buzi i mrucząc z zadowoleniem. Dziewczyna z rozbawieniem obserwowała jak chłopak zajada się owocami, robiąc przy tym zabawne miny.

Po chwili przerwał tą czynność i wyciągnał z torby aparat.

- O! Idealnie! Podaj  mi go – powiedziała z radością Caroline, a Liam ze wzruszeniem ramion bez wahania spełnił jej prośbę. Dziewczyna z szerokim uśmiechem na twarzy zrobiła Liamowi kilka zdjęć, uwieczniając na nich umazaną w czekoladzie twarz chłopaka. Oglądając je, mimowolnie wybuchnęła  śmiechem.

- Co cie tak śmieszy, słoneczko? – spytał marszcząc brwi.

- Oh, ależ nic. Po prostu uwieczniłam sobie piękny widok twojej umazanej w czkoladzie twarzy. Nic takiego -mruknęła starając się zachować powagę.

            - Co? – spytał zdezorientowany chłopak, od razu wycierając dłonią twarz,jednak niewiele to dało. Zamoczył w wodzie dłoń i ponowił ta czynność. Po kilku próbach jego skóra była czysta. – Jesteś podła – fuknął obrażony powodując jeszcze większą radość u Caroline.

- Nie prawda – zaśmiała się. – I tak zaraz przestaniesz si gniewać. Wiem to – powiedziała, wzruszając ramionami.

- Zbyt dobrze mnie znasz – mruknął chłopak z namysłem. Cmoknął ją szybko w usta, a dziewczyna ku swojej radości, uwieczniła ten moment na zdjęciu. I tak zaczęli robić sobie sesje zdjęciową przerywaną nagłymi napadami śmiechu. Zrobili blisko sto fotek na których byli oni, robiący głupie minut, lub w głupich pozach. Śmiali się z własnej głupoty. Czuli się szczęśliwi, a Liam chociaż na ten krótki moment zapomniał o swoich rozterkach.  

Postaram się to ująć prosto i zwięźle. Mianowicie, o nowych rozdziałach informuję 90 osób, w ankiecie 101 osób zaznaczyło, że czyta. Wiecie ile komentuje? 25 osób. Tak, 25.Jest mi przykro z tego powodu. Wiecie jak bardzo się ciesze, ze 100 osób, S T O osób czyta moje opowiadanie? To dla mnie wielkie, naprawdę wielkie osiągnięcie. Ale skoro komentuje tylko 25 z nich to moja radość nie jest już taka duża.

Pewnie zaraz przeczytam komentarze o treści: 'Niektórzy mają 2 czy 3 komentarze, a ty narzekasz na 25?' Okej, rozumiem, ale u tej osoby, gdzie na blogu są 3 komentarze, 100 osób n ie zaznaczyło, że czyta!

Proszę was po prostu o... Trochę zrozumienia. Otóż, pewnie myślicie, dlaczego komentarze znaczą tak wiele dla autorów ff. Poświęcam swój wolny czas na napisanie rozdziału, czas, który mogłabym przeznaczyć na naukę czy wyjście ze znajomymi. Oczywiście, piszę dla siebie, ale chciałabym, aby było to doceniane. Komentarzy mam tutaj coraz mniej, to oznacza, że opowiadanie się wam nie podoba? Jeśli tak, to napiszcie mi to po prostu. Może ten mój wywód da wam do myślenia. Mam nadzieję, bo wierzcie mi, gdybym ujrzała 50 komentarzy pod rozdziałem, byłabym najszczęśliwsza na świecie. Dla was to minuta, a ja będę niezmiernie szczęśliwa, 

A więc, dziękuję z całego serca każdej osobie, która poświęca tą krótką chwilę na skomentowanie rozdziału. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy.

+Robię nową listę INFORMOWANYCH, nie ma sensu, żebym informowała 90 osób o nowych rozdziałach, skoro tylko tyle z was komentuje. Także jeśli dalej chcecie być informowani zostawcie swój username lub jakikolwiek inny kontakt w komentarzu :)