Rozdział 8

Stał się głupcem z miłości.

            Po usłyszeniu tych słów od Caroline, Liam przez dłuższą chwilę milczał, bijąc się z własnymi myślami. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że milczy już naprawdę długo i w końcu Caroline spytała niepewnym głosem:

            - Liam? Co jest?

            W myślach zaśmiał się gorzko z jej pytania. Był na nią zły. Dlaczego to powiedziała? Dlaczego musiała taka być? Chciał wyznać jej prawdę, a ona to zniszczyła, odebrała mu tą jedyna szansę. Zacisnął szczękę i wypuszczając powietrze nosem spojrzał na nią, napotykając ufne oczy dziewczyny, w których zobaczył troskę.  Momentalnie poczuł wyrzuty sumienia. Jak w ogóle chociaż przez chwile mógł być na nią zły? To nie jej wina, że uważa tak, a nie inaczej. Nie jej wina, że przywykła do spokojnego życia.

            Liam wysilił się na uśmiech i pogładził ją po policzku. Następnie złożył na jej ustach krótki pocałunek i powiedział:

            - Wszystko w porządku, doskonale cię rozumiem – przyznał z trudem

            Caroline uśmiechnęła się i oparła głowę na jego ramieniu. Liam nie wiedział co ma robić. Care zasługuje na szczerość, zasługuje na kogoś, kto będzie mógł być z nią szczery, zasługuje na normalne, spokojne życie. Liam nie mógł jej tego dać. Wiedział to i znów poczuł ogarniający go smutek.

            Jak długo jeszcze będzie w stanie ukrywać przed nią prawdę? Co Caroline zrobi jeśli dowie się prawdy? Czy będzie zła? Czy zakończy ich związek? A co by było, gdyby Liam wyznał prawdę? Jakby zareagowała?

            W jego głowie kłębiły się dziesiątki pytań. Co zrobić, jak zrobić? Kiedy? Nie chciał, aby wakacje się kończyły. Wystarczyły prawie trzy tygodnie, aby zupełnie zapomniał o tym jak w rzeczywistości wygląda jego codzienne życie. Zapomniał o tym, kim naprawdę jest. Bał się powrotu do Londynu, powrotu do codziennych obowiązków. Bał się straty Caroline. Nie wyobrażał sobie życia bez niej. Wystarczyły trzy tygodnie, aby ona całkowicie zawróciła mu w głowie.

Może był głupcem, zakochując się w niej tak szybko.

Może był głupcem sądząc, że zaczyna kochać dziewczynę, którą zna parę tygodni i nie wyobraża sobie życia bez niej.

Może i by głupcem. Nienormalnym głupcem.

Ale był to rodzaj nienormalności, który mu się podobał.

Bo stał się głupcem z miłości.

           

            Kiedy zrobiło się chłodniej, zdecydowali się wrócić do środka. Nie zastali nikogo w domu, więc Liam domyślił się, że Nate i Holly wyszli gdzieś razem. Szatyn opadł na fotel, podczas gdy Caroline stała w progu, patrząc się tępo przed siebie. Payne zerknął na dziewczynę, próbując wyczytać coś z wyrazu jej twarzy, jednak nie udało mu się to.

            - Co robimy? – spytał. Ciemnowłosa zerknęła na niego zdezorientowana, ponieważ Liam wyrwał ją z własnych rozmyślań. Przygryzła wargę ponownie myśląc nad sprawą, która od wczoraj zaprzątała jej głowę.

            Jej rodzice. Nikomu oprócz Ellie, swojej najlepszej przyjaciółce, która wyjechała na wakacje do Francji oraz Paulowi, swojemu przyjacielowi, który jednocześnie był chłopakiem Ellie, nie opowiadała tej historii. Z jednego, prostego powodu, sprawiało jej to ból. Samo myślenie o tym sprawiało, że czuła smutek.  Z resztą, nigdy nie była zbyt dobra w mówieniu o swoich uczuciach, nie potrafiła się na tyle otworzyć. Ale wierzyła, że przy Liamie jej się to uda.

            W chłopaku było coś, co sprawiło, że szybko mu zaufała, a z reguły ciężko sprawić, aby to zrobiła. Zawiodło ją zbyt wiele osób, stąd ten dystans. Ale Liam… Coś w tym chłopaku było. Ta dziwna niewinność, troska, ufność w oczach i szczerość. Wydawał się on być taki prawdziwy i szczery, że chwilami nie mogła uwierzyć, że spotkała na swojej drodze takiego cudownego chłopaka.

            - Może pojedziemy do mnie? – spytała nieśmiało. Liam wzruszył ramionami i z uśmiechem podniósł się z kanapy. Ubrali się i trzymając się za ręce ruszyli w stronę domu dziewczyny. Kiedy byli już na miejscu, ciemnowłosa zrobiła dla nich po kubku herbaty. Usiedli w salonie na miękkiej kanapie, słuchając melodii płynącej z radia.

            Caroline usiadła w taki sposób, aby być naprzeciwko Liama, a on po chwili przybrał podobną pozycję. Dziewczyna wpatrywała się w niego, po chwili chwytając jego dłonie i ściskając je delikatnie.

            - Pytałeś… O moich rodziców. Nie chciałam o tym mówić, bo to dość trudny dla mnie temat. Nie lubię odgrzebywać bolesnych wspomnień, ale uznałam, że zasługujesz na prawdę. Zasługujesz na to, aby poznać całą historię.

            Liam poczuł jak ściska go gardło, słysząc słowa Caroline. Szczerość i ufność jej spojrzenia zabijała go. Zacisnął powieki, spuszczając wzrok na ich splecione dłonie.

            - Nie musisz o tym opowiadać jeśli nie chcesz, naprawdę – szepnął.

            -Ale chcę, będzie mi lepiej jeśli to zrobię – powiedziała uśmiechając się blado. – Jak już wiesz, moja mama bardzo kochała konie. To była jej największa pasja, oddała jej się w całości, poświęciła wiele, odnosiła sukcesy… Była niesamowita.  Kiedy zaszła w ciążę, musiała na jakiś czas zrezygnować z jazdy. Naturalnie wciąż obcowała z końmi, jednak nie jeździła na nich. Wtedy odkryła nową pasję. Pianino. Często grała, uspokajało ją to, w tej dziedzinie także była utalentowana. Ciąża okazała się bliźniacza, miały urodzić się dwie dziewczynki, ale… Tylko jedna przeżyła poród. Ja. Mojej młodszej o 5 minut siostrze się nie udało… - powiedziała cicho Caroline i kiedy poczuła jak pierwsze łzy spływają jej po policzkach, otarła je szybko i mówiła dalej: - Po porodzie moja mama wpadła w depresję poporodową. Nie mogła pogodzić się ze stratą dziecka. Tata dużo się mną zajmował, wiem, że było mu ciężko. Nie dość, że musiał zastępować mi matkę, to jeszcze martwił się o najukochańszą żonę. Moi rodzice bardzo się kochali, wiem to z wielu opowieści ojca – uśmiechnęła się delikatnie. – Tata zajmował się mną blisko przez półtora roku. Szmat czasu, prawda? Dopiero kilka lat później odczułam braki w tym, że moja mama nie uczestniczyła w pierwszych latach wychowania mnie. Tata bardzo się starał, wykonał cudowną robotę, jednak nie był w stanie zastąpić mi matki. Nie otrzymałam matczynego ciepła… - wyszeptała łamiącym się głosem, biorąc drżący, głęboki oddech. Widząc, że Liam otwiera oczy i wyciąga rękę, aby otrzeć łzy z jej twarzy, odsunęła się i pokręciła delikatnie głowa. Uniosła kąciki ust i mówiła dalej: - Kiedy mamie się polepszyło, zaczęła się mną opiekować. Najpierw tylko trochę, później nieco więcej. Minęło pięć lat i wszystko wydawało się wrócić do normy. Kilka lat później, w mojej głowie zaczęły pojawiać się pytania: ‘Czy moja mama mnie nienawidzi?’, ‘ Czy ma mi za złe, że to ja urodziłam się jako pierwsza?’, ‘Może moja siostra bardziej zasługiwała na życie niż ja?’ – Caroline zagryzła mocno wargę, patrzą się w sufit, nie chcąc, aby łzy znów zaznały ujścia na jej twarzy.

            - Te myśli pojawiały się często, szczególnie kiedy zawodziłam, albo robiłam coś nie tak. Wtedy, kiedy czułam się niewystarczająca. Kiedy nie sprawiałam, że mama była ze mnie dumna. Czułam się… Winna. Winna, że żyję, rozumiesz? Czułam, że nie zasługuję na życie – powiedziała, wzdychając ciężko i pociągając nosem. Po chwili parsknęła i pokręciła głową, wywracając oczami. – To nie tak, że moja mama mnie nie kochała. Kochała mnie, wiem to. Po prostu nigdy nie poczułam tej więzi między matką, a córką. Najlepszy kontakt miałyśmy wtedy, kiedy uczyłam się jazdy konnej. Spędzałam z nią czas w stajni, jeżdżąc konno na polu, to był wspaniale spędzony czas. Ale wciąż, żyłam w przekonaniu, że nie zasługuję na życie, przez ponad rok, miałam wtedy czternaście lat. Kilka miesięcy później moja mama umarła. Zabiła ją jej największa pasja. Zabiły ją konie. Brała udział w jednym z wyścigów, konkurencja była zacięta, poprzeczka postawiona wysoko, chciała dać z siebie wszystko. W pewnym momencie koń wypadł z rytmu, źle wylądował i gwałtownie się zatrzymał. Moja mama nie zdążyła się złapać i przeleciała do przodu, upadając plecami na twardą nawierzchnię. Zginęła praktycznie od razu… - powiedziała ciemnowłosa, zaciskając powieki, spuszczając wzrok na swoje ciemne spodnie, obserwując pyłki kurzu, które na nich osiadły. Liam milczał, czując, że to jeszcze nie koniec jej historii.

            - Po śmierci mojej mamy, tata zabronił mi jeździć konno. Twierdził, że nie pozwoli, aby ta pasja zabrała mu jeszcze jedną osobę z jego życia. Znienawidził  konie, znienawidził to miejsce.  Zaczęłam się buntować, sprawiać problemy i wiem, że to było egoistyczne i bardzo nie fair z mojej strony, ale… Byłam szesnastolatką, która właśnie straciła matkę, więc…

            - To zrozumiałe, twoje zachowanie -  powiedział Liam.

            - Coś zaczęło się psuć między mną, a tatą. Nie wiem, czy to było spowodowane śmiercią mamy, czy też tym, że po prostu dorosłam. Przestało być tak, jak dawniej. Byłam na niego zła, że kazał mi zrezygnować z koni. Nie zrobiłam tego. Wiem, że okropnie go tym zraniłam i kiedy teraz o tym myślę, czuję się okropnie. Tata chciał się stąd wyprowadzić, twierdził, ze zmiana miejsca dobrze znam zrobi. Nie podzielałam jego zdania. Nie chciałam stąd wyjeżdżać. Zgodził się więc odłożyć tą decyzję na później. Jakiś miesiąc później zaczął się źle czuć. Myśleliśmy, że to tylko tymczasowe, ale okazało się, że nie. Poszedł do lekarza, który stwierdził, że tata ma problemy z sercem, ze dopadła go jakaś rzadka choroba, której nazwy nawet nie pamiętam. Musiał wyjechać na leczenie do małego miasteczka. Mogłam jechać z nim, ale tego nie zrobiłam. Zostałam tutaj. Dzień wyjazdu taty był ostatnim dniem, kiedy go widziałam. To było prawie cztery miesiące temu… – mruknęła i po raz pierwszy od kilku minut spojrzała na Liama. - Teraz już znasz całą historię

            Na twarzy Liama malowała się rozpacz i współczucie. Pokręcił jedynie głową, przymykając oczy i przyciągnął dziewczynę do siebie. Objął jej drobne ciało szczelnie ramionami, całując w czubek głowy.

            - Tak bardzo mi przykro – wyszeptał. Poczuł jak ramiona Caroline zaczynając się trząść. Dziewczyna ledwie wyczuwalnie pokiwała głową. Liam usadowił ją na swoich kolanach. Ciemnowłosa położyła głowę na jego piersi, a Liam gładził ją dłonią po plecach, kołysząc ciało dziewczyny, mając nadzieję, że ten gest ją uspokoi. Skrył twarz w jej włosach, ukrywając przed światem łzy, które spłynęły mu po twarzy.

            Opowieść Caroline sprawiła, że czuł się jeszcze gorzej. Teraz czuł jeszcze większe wyrzuty sumienia i jeszcze większą potrzebę powiedzenia jej prawdy. Jednak z tym uczuciem pojawiło się inne uczucie, strach. Strach przed jej reakcją.

            Czuł się przyparty do muru. Nie wiedział co robić.

W sumie to podoba mi się ten rozdział. Mam nadzieję, że wam także. Dziękuję wam za miłe komentarze pod świątecznym one-shotem. Mam nadzieję, że święta upłynęły wam w spokojnej atmosferze. :) 

Następny rozdział jakoś 5 stycznia. Do napisania kochani!

JAK PRZECZYTALIŚCIE, ZOSTAWCIE PO SOBIE KOMENTARZ, BŁAGAM, TO WIELE DLA MNIE ZNACZY.