Rozdział 7

Szanuję swoją prywatność. Lubię spokój. Nie lubię zamieszania wokół mojej osoby.

Po powrocie do domu, Liam bił się z własnymi myślami. 'Po prostu nikt oprócz mamy dla mnie nie grał.' Takie proste, niepozorne słowa, które jednak bardzo go poruszyły. Liama bolało to, że nie jest do końca szczery z Caroline. Czuł, że dziewczyna ufa mu coraz bardziej i powoli się przed nim otwiera. A on co? Wciąż ukrywa przed nią swoją tożsamość.

Tak samo jak bardzo chciał jej powiedzieć prawdę, równie mocno się tego bał. Na samym początku nie mówił jej tego dlatego, bo pragnął, aby ktoś zaakceptował go i polubił za to, jaki jest, a nie, kim jest. Z czasem po prostu sam zapomniał o tym, kim naprawdę jest. Nie chciał o tym wiedzieć. Przez ostatnie tygodnie czuł się dobrze żyjąc jako Liam T. Normalny chłopak, student z Londynu.

Słońce już całkowicie zaszło, kiedy Liam wrócił do domu Nate`a. Zastał swojego kuzyna i Holly leżących na kanapie w salonie i oglądających jakiś film.

- Cześć wam! - przywitał się, siląc się na uśmiech. Momentalnie dwie głowy zwróciły się w jego stronę, a ich twarze rozświetlił uśmiech.

- Cześć Liam, jak było u Caroline? - spytała Holly, poruszając zabawnie brwiami, dzięki czemu Liam roześmiał się szczere.

- Cudownie jak zawsze – odpowiedział uśmiechając się. - Dobra, idę do siebie, nie przeszkadzam w oglądaniu.

Po tych słowach skierował się po schodach na górę i po wejściu do swojego pokoju, zamknął za sobą drzwi. Westchnął głęboko i będąc już saym, pozwolił sobie, aby uśmiech na jego twarzy zgasł i powróciło przygnębienie.

Muszę z kimś o tym porozmawiać, potrzebuję rady – pomyślał Liam i wyciągnął z kieszeni spodni telefon. Obracał go w dłoni przez chwilę, gorączkowo myśląc, kto będzie najlepszym doradcą. W końcu z listy kontaktów wybrał odpowiedni numer i przyłożył komórkę do ucha. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci.

- No odbierz – jęknął Liam, wzdychając ciężko i pocierając twarz dłonią. Po chwili w słuchawce rozległ się głos:

- Liam?

- Zayn! Odebrałeś! - krzyknął uradowany szatyn.

- No tak stary, co słychać? - zagadnął mulat. Liam był zdziwiony swobodą z jaką rozmawiali. W Londynie wciąż dochodziło między nimi do spięć, Zayn często bywał marudny i czepiał się o wszystko. Jak każdy w sumie. Może ta przerwa naprawdę wyjdzie im wszystkim na dobre?

- Cóż, to jest dość długa historia, nie chcę cię zanudzać – westchnął Payne, opadając na łóżko i przymykając oczy.

- Mów, słyszę że potrzebujesz komuś się wygadać – powiedział rzeczowo Zayn, od razu rozszyfrowując Liama, który mimowolnie uśmiechnął sie delikatnie. Nie ważne jak źle się między nimi działo, Zayn wciąż znał go na wylot.

Nie wahając się ani dłużej, zaczął opowiadać całą historię od początku. Opowiedział o swojej znajomości z Caroline, zaczynając od spotkania w księgarni, kończąc na dzisiejszym popołudniu. Nie szczędził pochwał pod adresem dziewczyny i zachwycał się tym, jak bardzo jest idealna.

Kiedy skończył swoją długą wypowiedź, Zayn milczał przez chwilę. Następnie westchnął i powiedział:

- Musisz jej powiedzieć, Liam. Słyszę, że zależy ci na niej i z twojego opisu wydaje się być cudowną dziewczyną. Z reszta masz dobry gust, więc o to się nie martwię. Znalazłeś dziewczynę swoich marzeń, Liam. Przyznaj sam, że to czujesz. Nie warto jest jej stracić przez głupie kłamstwo. Nie sądzisz?

Payne analizował przez kilka sekund jego słowa, po czym zrozumiał, że Zayn ma rację. Nie może jej stracić, nie przez taką głupotę. Nie przez własną głupotę.

- Masz rację Zayn, ona jest dla mnie zbyt ważna, muszę powiedzieć jej prawdę, im dłużej będę zwlekał tym gorzej to przyjmie – powiedział cicho.

- Dobra decyzja Liam – powiedział Zayn. Liam nie musiał widzieć jego twarzy, aby wiedzieć, że Malik się uśmiecha.

- Koniec o mnie, opowiadaj co u ciebie! - powiedział Liam, zmieniając temat rozmowy.

            Podczas ten krótkiej rozmowie z Malikiem Liam poczuł się trochę lepiej. Nie ważne, że dzieliły ich setki kilometrów, nie ważne, że były między nimi spory, on wciąż miał swojego najlepszego przyjaciela, który zawsze był gotowy mu pomóc. To cudowne uczucie.

            Po rozmowie z Zanem Liam zszedł na dół, chcąc nalać sobie coś do picia.

            - Ej, Liam! – powiedział Nate, wciąż leząc na kanapie. Payne zerknął na niego, nalewając sobie wody do szklanki,

            - Hm?

            - Tak sobie myślałem z Holly i może zaprosił być Caroline na obiad jutro? Do nas? Co ty na to? Z chęcią byśmy ją poznali – zachęcił blondyn.

            Szatyn rozmyślał przez chwilę nad tą propozycją, rozważając każde ‘za’ i ‘przeciw’.

            - W sumie czemu nie? Dam jej znać – powiedział uśmiechając się.

            - Świetnie! Spytaj się jeszcze, czy lubi krewetki to ugotuję swoją specjalność! – powiedział Holly zanim Liam z powrotem wszedł na górę udając się do swojego pokoju.

            Payne opadł na łóżko, chwytając telefon w dłoń i wybierając numer Caroline. Dziewczyna odebrała po trzecim sygnale.

            - Cześć Liam, już zdążyłeś się stęsknić? – spytała żartobliwie na co chłopak zaśmiał się pod nosem.

            - Oczywiście! Tak poza tym, to dzwonię dlatego, bo chce zaprosić cię na obiad do mnie. Mój kuzyn i jego narzeczona Holly bardzo chcieliby cię poznać. Co ty na to?

            - Z przyjemnością przyjdę – odpowiedziała dziewczyna a Liam odetchnął z ulgą.

            - A! zanim zapomnę, lubisz krewetki? Holly ma zamiar przygotować swój specjał i…

            - Uwielbiam krewetki – ciemnowłosa parsknęła śmiechem na co chłopak mimowolnie się uśmiechnął.

            Rozmawiali jeszcze przez kilka minut, a Liam poczuł jak jego wcześniejsze przygnębienie opuszcza go. Rozmowa z Zanem i podjęcie decyzji dotyczących powiedzenia prawdy spowodowało, że uścisk, który odczuwał w piersi, zniknął. Uścisk ciążącego w nim kłamstwa nagle zniknął. Ale czy na zawsze?

            Obiad w towarzystwie Holly, Nate`a i Caroline minął w bardzo przyjemnej atmosferze. Wszyscy zajadali się krewetkami w śmietanowym sosie przygotowanymi przez dziewczynę Nate`a, popijając białe wino. Czas minął im błyskawicznie, kiedy rozmawiali o przeróżnych rzeczach jak starzy przyjaciele.

            Liam w tamtym momencie był szczęśliwy, że obiad odbył się z Holly i Nate`m a nie jego rodzicami, a szczególnie mamą, która pewnie zadawałaby wszystkie te krępujące pytania i rzucała dwuznaczne uwagi. Już to przerabiał i miał traumę do końca życia.

            Hally i Nate sprzątali naczynia ze stołu, a Liam z Caroline siedzieli na balkonie w pokoju Liama na miękkich fotelach popijając wino.

            - Twój kuzyn i Holly bardzo do siebie pasują, są uroczy – powiedziała dziewczyna, wpatrując się w malowniczy krajobraz rozciągający się przed nimi.

            - To prawda, czekam aż będę mógł pobawić się na ich weselu – zaśmiał się. Zamilkł na chwilę po czym dopowiedział: - Zabiorę cię ze sobą wtedy, okej?

            Caroline zerknęła na niego z ukosa, uśmiechając się uroczo i odgarniając zabłąkane kosmyki włosów z twarzy.

            - okej, trzymam za słowo – powiedziała splatając palce swojej dłoni z dłonią Liama. Jego uścisk był ciepły, a uśmiech, który jej posłał wyrażał ogromną czułość. – Kocham śluby. Zawsze na nich płaczę – zachichotała.

            - Uwielbiam ten dźwięk – powiedział nagle Liam, nie myśląc nad tym co mówi. Dziewczyna zmarszczyła brwi na co Liam uśmiechnął się. – Twój śmiech. Mógłbym go słuchać cały czas, wiesz? - spytał cicho, spoglądając jej prosto w oczy. Caroline poczuła rumieńce na policzkach, dlatego pozwoliła, aby włosy opadły jej na twarz.

            Odgarnął jej je z twarzy i pogładził po policzku zmuszając, aby spojrzała mu prosto w oczy. Zatonął  błękicie jej tęczówek czując jak ogarnia go spokój. Ciepłe iskierki w jej oczach dodawały mu siły. Wystarczyło, żeby spojrzał jej w oczy i wiedział, że może zaufać Caroline.

                        Czul, że to jest ten moment. Nadszedł czas, aby powiedzieć jej prawdę. Uśmiechnął się delikatnie, czując jak serce przyspiesza swój rytm. Ścisnął mocniej jej dłoń i w tej samej chwili dziewczyna odwróciła wzrok i wstała z miękkiego fotela, podchodząc do barierki balkonu i opierając się o nią dłońmi. Westchnęła głęboko, uśmiechając się delikatnie i wpatrując się w zachodzące słońce.

            - Wiesz dlaczego lubię tu mieszkać? – spytała się nagle, a Liam zaintrygowany zmarszczył brwi i także wstał, podchodząc do niej. – Mimo tego, że chciałabym stąd wyjechać, jest w tym miejscu coś, co mnie tu trzyma. Spokój. Lubię panujący tutaj spokój, sielską atmosferę, leniwe poranki, popołudnia, zapach wieczoru, ciszę podczas snu…

            - Tak, to prawda, też to lubię – przyznał Liam, chociaż wciąż nie do końca wiedział do czego dziewczyna zmierza.

            - Bardzo lubię spokój i prywatność. Nie lubię zamieszania wokół mojej osoby i tak dalej. Myślę, że właśnie dlatego, nie kocham koni tak samo jak moja mama. Ona oddała się tej pasji całkowicie. Było o niej głośno, rozpisywały się o niej gazety, dziennikarze chwalili jej osiągnięcia. Wzbudzała duże zamieszanie. Ja natomiast nigdy tego nie lubiłam…

            Liam w milczeniu słuchał jej słów, czując jak z każdym kolejnym wypowiedzianym zdaniem serce podchodzi mu coraz bardziej do gardła. Szanuję swoją prywatność. Lubię spokój. Nie lubię zamieszania wokół mojej osoby.  Słowa Caroline odbijały się echem w jego głowie.

            Chłopak zacisnął powieki, oddychając ciężko. Caroline właśnie powiedziała słowa, które były przeciwieństwem tego, co chciał jej wyznać. Chciał wprowadzić ją w szalony świat w którym nie ma co liczyć na prywatność. Teraz dowiaduje się, ze dziewczyna tego nienawidzi. Chciał odebrać jej to, co ceniła najbardziej.

            Chciał jej wyznać prawdę, było tak blisko, ale teraz znów cofnął się do punktu wyjścia. Znów czul ten uścisk w piersi.

Nie podoba mi się ten rozdział, szczególnie końcówka. Wypadła sztucznie, mocno wyrwana z kontekstu, wiem to. Wybaczcie, pisałam to tyle razy i ta wersja jest chyba najlepsza. Mam nadzieję, że następny rozdział będzie lepszy. Następny jakoŚ w okolicach 27 grudnia.

A, zanim skończę, mam do was pytanie.

CHCIELIBYŚCIE ŚWIĄTECZNEGO ONE SHOTA? JEŚLI TAK, TO PISZCIE Z KIM!:)