Rozdział 6

I don't believe that anybody feels the way I do about you now

            Po odstawieniu koni do stajni, ruszyli w stronę domu Caroline. Kiedy weszli do środka, dziewczyna spytała Liama:

            - Jesteś głodny? – Weszła do kuchni i otworzyła lodówkę, aby zobaczyć co może mu zaproponować.

            - Szczerze mówiąc, tak – powiedział, uśmiechając się szeroko. Podszedł do niej od tyłu, oplatając ją rękami w talli. Ciemnowłosa zaśmiała się cicho i zerknęła na niego przez ramię.

            - Co ty na…  Szybkie danie pod tytułem spaghetti do mikrofali? – zaproponowała, śmiejąc się i wyciągając pudełko.

            - Co ty na tosty? – odpowiedział Liam, kręcąc z rozbawieniem głową i wskazując na chleb tostowy leżący na blacie.

            - Geniusz – powiedziała z wdzięcznością, całując chłopaka w policzek, a następnie wyciągnęła ser z lodówki. Po wspólnym przygotowaniu prowizorycznego posiłku, usiedli na miękkiej kanapie w salonie. Caroline sięgnęła po pilot od kina domowego i przełączyła na radio.

            - Łał, nie mogę uwierzyć, że tu odbiera radio. I to z całkiem niezłym sygnałem – zaśmiał się Liam, a Croline zgromiła go wzrokiem.

            - Ej, nie przesadzaj. To nie jest dziura zabita dechami – fuknęła.

             - Nie twierdzę, że to dziura zabita dechami – zaoponował szatyn. – Tylko z pewnością nie jest to też metropolia, o to mi chodzi – powiedział z uśmiechem, przyciągając dziewczynę do siebie. Caroline roześmiała się, kiedy poczuła palce Liama na swoim brzuchu i wstała z kanapy.

            Kiedy dziewczyna była w kuchni, myjąc naczynia, Liam postanowił rozejrzeć się po salonie. Przejechał dłonią po włosach, przeczesując je. Był dzisiaj w niezwykle dobrym humorze, w sumie jak zawsze w towarzystwie ciemnowłosej. Uczucia, które zaczynały się w nim rodzić wydawały mu się niezwykle sile. Zbyt silne. Czuł, że w pewnej chwili po prostu straci nad tym kontrolę.  Westchnął cicho, kręcąc głową, aby odpędzić niechciane myśli.

            Stanął przed regałem z książkami, figurkami i fotografiami. Uważnie przyglądał się zdjęciom, uśmiechając się na widok małej Caroline w objęciach mężczyzny, który prawdopodobnie był jej ojcem. Na kolejnym zdjęciu dziewczyna wyglądała na około dziewięć lat i stała obok pięknego, niedużego, białego konia, którego głaskała po pysku. Następna fotografia przedstawiała Caroline razem z jej rodzicami. Tak przynajmniej wydawało się Liamowi. Wywnioskował to po czułych spojrzeniach, którymi obdarzali dziewczynkę.

            Na ostatnim, czarno białym zdjęciu widniała piękna kobieta stojąca obok wielkiego, dumnego konia, trzymając w ręku duży puchar. Jej twarz rozświetlał promienny uśmiech. Patrzyła z radością na osobę, która robiła to zdjęcie i Liam zastanawiał się, kto mógł to być.

            Liam kątem oka zauważył, że Caroline stanęła obok niego. Spojrzał na nią, jednak nie udało mu się odczytać wyrazu jej twarzy. Dziewczyna zmarszczyła brwi i zagryzła wargę.

            - To twoja mama? – spytał niepewnie Liam, wskazując na zdjęcie. Ponownie spojrzał na Caroline, która kiwnęła głową w potwierdzeniu.

            - Teraz już wiem po kim odziedziczyłaś urodę i miłość do koni – powiedział chłopak, chwytając dłoń Caroline, która uśmiechnęła się smutno.

            - Kochała konie. Myślę, że bardziej niż ja – powiedziała cicho, biorąc głęboki oddech. Oboje zamilkli. Liam wpatrywał się w zdjęcie i myślał nad słowami Caroline. Nie był pewien, czy może zadać więcej pytań. Nie chciał naciskać. Milczał więc. Dziewczyna jakby czytając mu w myślach, odezwała się w końcu: - Spójrz, Liam… Zanim zaczniesz zadawać więcej pytań, ja… - Caroline westchnęła, stając przed Liamem i chwytając jego drugą dłoń. – Nie rób tego. Obiecuję, że opowiem ci o niej. Zarówno o mojej mamie i o tacie. Opowiem ci wszystko, ale jeszcze nie teraz. Jeszcze nie jestem gotowa, dobrze? – spytała cicho, czując jak do oczu cisną jej się łzy. Zamknęła więc powieki i wzięła głęboki oddech. Ponownie spojrzała na Liama, uśmiechając się smutno.

            - Oczywiście kochanie. Powiesz mi jak będziesz gotowa. – powiedział cicho Liam, obejmując ją ramionami i przyciągając do siebie. Wdychając zapach jej włosów, czując ciepło jej ciała, czuł, że trzyma w ramionach cały swój świat. Jakoś nigdy nie wierzył szczególnie w takie poetyckie stwierdzenia, jednak teraz rozumiał, co mają na myśli ludzie którzy tak twierdzą.

            W każdej minucie, kiedy myślał nad swoimi uczuciami do Caroline, zawsze wracała do niego pewna nie dająca mu spokoju myśl. Kiedy powiesz jej prawdę? Kiedy w końcu dowie się, że masz na imię Liam Payne a nie jakiś tam Liam Walters, którego sobie wymyśliłeś?

            Te myśli go dobijały i przerażały. Nie opuszczały Ani na chwilę i nie pozwalały w stu procentach cieszyć się szczęściem, które daje mu Caro.  Wiedział, że im dłużej odkłada moment powiedzenia prawdy, tym bardziej brnie w to kłamstwo, tym gorzej dziewczyna zareaguje na prawdę.

            Jego myśli przerwała Caroline, która odsunęła się do Liama i z uśmiechem, który rozświetlił jej twarz, podeszła do radia i zwiększyła głośność.  Payne usłyszał jedną z jego ulubionych piosenek. „Wonderwall” zespołu Oasis.

            - Boże, uwielbiam tą piosenkę – powiedziała Caroline, uśmiechając się szeroko i podśpiewując pod nosem.

            - Ja też – powiedział Liam, patrząc na Caroline i obserwując jak wcześniejszy smutek znika i ciemnowłosa znów jest szczęśliwa, a w jej oczach płonie ten blask, który dodawał mu siły, kiedy tylko patrzył w jej piękne tęczówki.

            - Chodź, coś ci pokarzę – powiedziała nagle Caroline, kiedy piosenka zmierzała ku końcowi.

            Chłopak bez słowa ruszył za nią w głąb domu. Przeszli kilka metrów prosto, następnie skręcając w prawo i stanęli przed jednymi z kilku par drzwi. Wow, ten dom jest większy niż myślałem – pomyślał Liam. Caroline uśmiechnęła się delikatnie i otworzyła drzwi. Weszła do środka, dłonią zapraszając Liama.

            Zachodzące słońce wpadało przez okno, rzucająca wnętrze złotą poświatę, która sprawiła, że praktycznie pusty pokój nabrał uroku. Pod ścianą stało piękne, czarne pianino, które aż raziło swoim kolorem, odbijając się na beżowej ścianie.

            - Grasz? – spytał zdziwiony Liam, wskazując na instrument. Caroline uśmiechnęła się pod nosem i pokręciła przecząco głową.

            - Nie. To znaczy, kiedyś grałam. Mam nauczyła mnie kilka prostych melodii, ale raczej niewiele pamiętam. Ona grała. O Jezu, uwielbiałam jej słuchać – powiedziała Caroline, podchodząc do pianina i przesuwając dłonią po gładkiej powierzchni klapy, która zakrywała klawisze. 

            Liam pokiwał głową i zamyślił się na chwilę. Po chwili spytał:

            - Mogę? – wskazał na pianino, a Caroline lekko zdziwiona, kiwnęła głową. Liam usiadł na siedzeniu, które dostawione było do pianina i otworzył klapę, odsłaniając klawisze. Nacisnął kilka przypadkowych, sprawdzając stan dźwięku instrumentu. Było w porządku. Uśmiechnął się delikatnie i biorąc głęboki wdech, ułożył dłoń nad klawiszami i przymknął oczy, tocząc wewnętrzną walkę ze samym sobą.

            Mógł zagrać samą melodię. Nie musiał śpiewać, ryzykując tym samym, że Caroline rozpozna jego głos. Ale zdecydował inaczej. Stwierdził, że chce to zrobić. Tęsknił za tym. I co prawda mógłby sobie pośpiewać, kiedy wróci do domu Nate`a, ale miał na to ochotę właśnie teraz. Tu i teraz. W towarzystwie Caroline, która wpatrywała się w niego tymi pięknymi oczami, sprawiając, że jego serce biło szybciej. Posłał jej więc ciepły uśmiech i zaczął grać, przymykając oczy. Po chwili pokój wypełnił jego czysty śpiew.

            Dopiero kiedy to zrobił, zrozumiał jak bardzo mu tego brakowało.

Today is gonna be the day
That they're gonna throw it back to you
By now you should've somehow
Realized what you gotta do
I don't believe that anybody
Feels the way I do about you now

            Kiedy Caroline usłyszała melodię, a po chwili słowa piosenki, na jej usta wkradł się szeroki uśmiech, a w sercu poczuła przyjemne ciepło. Wpatrywała się w Liama, słuchając jego pięknego głosu, obserwując jego palce, które z gracją poruszały się na klawiszach i jego twarz skupioną tylko na jednej czynności, której całkowicie się oddawał.

            Ciemnowłosa nawet nie zauważyła, kiedy Liam skończył grać. Stała obok pianina, wpatrując się w Liama, z lekko rozchylonymi wargami. Serce Liama podeszło do gardła, obawiając się najgorszego.

            - Masz cudowny głos – wydusiła z siebie w końcu Caroline, a w jej oczach zalśniły łzy. Momentalnie Liam się rozluźnił i cicho odetchnął z ulgą.

            - Dziękuję – powiedział, wstając. Podszedł do dziewczyny, chwytając ją za podbródek i zmuszając, aby spojrzała mu w oczy. Jej policzki były wilgotne, a w oczach zbierała się kolejna porcja łez, które Caroline bardzo chciała zatrzymać. – Dlaczego płaczesz? – spytał, marszcząc brwi. Kciukiem wytarł jej policzki, a następnie założył zabłąkany kosmyk długich włosów za ucho.

            - Po prostu… Nigdy nikt oprócz mamy dla mnie nie grał – szepnęła, uśmiechając się ciepło do Liama, a następnie przytulając się do niego.

                       

Cześć kochani! Jak podobał wam się ten rozdział? Słodko i sielankowo, prawda? Uwielbiam to, haha. W sumie nie wiem co mogę napisać, więc podziękuję wam za komentarze i wszystkie miłe słowa. To znaczy naprawdę bardzo wiele. Dziękuję, do napisania!

SERDECZNIE ZAPRASZAM NA MOJE NOWE OPOWIADANIE: 

> S H E L T E R E D <