Rozdział 5

Kiedy miałam jakiś problem, szłam tutaj i zawsze wiedziałam, że tata mnie znajdzie, przyjdzie i pocieszy. To było nasze miejsce. Tylko nasze.

Liam nie poznawał sam siebie.  Zawsze był opanowany. Nie ważne co się działo, zachowywał trzeźwość myślenia. A odkąd poznał Caroline, zaczął się zmieniać. Nie wiedział czy na lepsze.  Przy ciemnowłosej czuł się tak niesamowicie wolny, że miał wrażenie, jakby cały świat na niego czekał.

Caroline zawróciła mu w głowie, wiedział to i nie próbował zaprzeczać.  To ona była powodem, dla którego budził się co rano z szerokim uśmiechem.  Ona przyprawiała go o drżenie dłoni i  szybsze bicie serca. Nie wiedział co się z nim dzieje, ale nie przeszkadzało mu to. Wręcz przeciwnie, to uczucie było przyjemne. To stało się nagle i szybko. Ale Liam wiedział, że Caroline jest wyjątkowa, odkąd wpadł na nią po raz pierwszy.

Nie mogli trzymać się od siebie z daleka. Kiedy pracowali,  na okrągło Liam chwytał Caroline za dłonie, kładł jej dłonie na biodrach, składał delikatne pocałunki na szyi, policzkach i obojczyku, sprawiając, że dziewczyna się rumieniła Caroline nie pozostawał mu dłużna. Podając mu jakąkolwiek rzecz, zawsze dbała o to, aby ich palce się zetknęły, nie raz, kiedy żartowali między sobą, stając na palcach cmokała go w usta i czochrała włosy, A najważniejszym dla nich gestem, jakim siebie obdarzali, były spojrzenia. Spojrzenia pełne blasku, troski, radości i ciepła.  Mimo, że minęły zaledwie dwa tygodnie, patrząc na nich, człowiek od razu widział, że są oni dla siebie kimś zdecydowanie więcej niż przyjaciółmi. Różnili się nawet od zwykłych par, przechadzających się po ulicach.  Wiedzieli to i zastanawiali się, kiedy to się stało, że stali się dla siebie tak wyjątkowi.

Liam był na tyłach baru i przed chwilą skończył swoją zmianę. Stał właśnie bez koszulki, sięgając do szafy skąd wyciągnął  swoje codzienne ubrania. Nagle za swoimi plecami usłyszał cichy gwizd i melodyjny śmiech Caroline, która bezszelestnie podeszła do Liama, obejmując go od tyłu w pasie.  Po ciele Liama przeszły ciarki, kiedy poczuł dłonie dziewczyny na swoim brzuchu. Roześmiał się, myśląc sobie, jak zabawnie musiało to wygląda z punktu widzenia osoby, która akurat wchodziłaby do magazynku. Caroline była niższa od Liama o ponad głowę,  dlatego mimo tego, że stawała na palcach, nie udało jej się oprzeć podbródka o jego ramię, i Liam odwracając głowę, napotkał jedynie jej ciemne oczy, które wystawały znad jego ramienia.

Caroline podskoczyła i wskoczyła Liamowi na plecy. Chłopak przytrzymał ją za uda, śmiejąc się . Poczuł jak włosy Caroline łaskoczą go w policzek.  Dziewczyna pochyliła się tak, że jej usta były przy uchu szatyna:

- Mój chłopak wygląda bardzo seksownie bez koszulki – mruknęła, po czym przygryzła płatek jego ucha. Liam westchnął i uśmiechając się delikatnie, obrócił twarz w taki sposób, że jego usta znalazły się przed ustami Caro. Pocałował je delikatnie, jednak po chwili pogłębił pocałunek.

- Moja dziewczyna wygląda seksownie nawet w ubraniach – powiedział jej w usta, między pocałunkami, a Caroline roześmiała się, odsuwając. Zeskoczyła z pleców Liama, stając przed nim.

Objęła go za szyję, patrząc na Liama z błyskiem w oku:

- Mam nadzieję, że nie masz na jutro żadnych planów – powiedziała, czując jak jej serce fika koziołka. Pomysł, który wczoraj wieczorem, wydawał jej się idealny i wprost nie mogła się doczekać jutrzejszego dnia.            

- Teraz już mam – powiedział cicho, odgarniając zabłąkany kosmyk włosów dziewczyny za ucho.

- No ja myślę – zaśmiała się. – Przygotowałam coś. Mam nadzieję, że ci się spodoba.

            Punktualnie o pierwszej po południu, Liam stanął w drzwiach domu Caroline, trzymając w dłoni gerbery. Z delikatnym uśmiechem na ustach czekał, aż dziewczyna otworzy mu drzwi. Kiedy stanęła w progu, Liam podszedł do niej i czule pocałował w usta. Po chwili odsunął się i wręczył dziewczynie kwiaty. Caroline roześmiała się delikatnie, patrząc na chłopaka z czułością.

            - Gerbery oznaczają radość – powiedział, obejmując ją w talii i przyciągając do siebie.  – Tak się czuję, kiedy jestem przy tobie – powiedział cicho. Dziewczyna odebrała kwiaty, a w jej oczach zalśniły łzy.

            - Dziękuję – szepnęła. – Uwielbiam, kiedy dajesz mi kwiaty.

            - Nie ma za co – uśmiechnął się i rozejrzał się po dużym domu Caroline. Dziewczyna była kilka kroków przed nim i ruszyła do kuchni, aby nalać wody do wazonu i wstawić kwiaty. – Mieszkasz sama w takim ogromnym domu? Gdzie twoi rodzice? – spytał Liam, rozglądając się wkoło i podziwiając przytulne wnętrze.

            Caroline, która wkładała właśnie kwiaty do wody, zacisnęła usta i wzięła głęboki oddech, odwracając się do Liama. Nie chciała rozmawiać o swojej rodzinie. Za dużo bólu. Wysiliła się więc na uśmiech i powiedziała wymijająco:

            - Tak, mieszkam sama – powiedziała podchodząc do niego. – Chodź – powiedziała, zanim Payne zdążył odpowiedzieć. Chwyciła go za rękę i poprowadziła w stronę tylnego wyjścia.

            Wyszli na zewnątrz, a Caroline uśmiechnęła się szeroko do Liama.

            - Jeździłeś kiedyś na koniu? – spytała z błyskiem w oku. Liam zerknął na nią zdziwiony.

            - Nie…. – odpowiedział niepewnie, na co uśmiech ciemnowłosej się powiększył. Nie mogła się doczekać widoku Liama siedzącego na koniu. Ruszyli w stronę stajni, która znajdowała się kilkadziesiąt metrów dalej.

            Po chwili, kiedy stanęli przed wejściem, Caroline wyciągnęła klucze z kieszeni i otworzyła kłódkę. Pchnęła ciężkie, metalowe drzwi i weszła do środka.

            - Witam w moim królestwie  powiedziała, zerkając przez ramię na Liama, który wpatrywał się w konie, umieszczone w oddzielnych boksach. Podeszła do jednego z boksów, głaszcząc wielkiego, czarnego konia po pysku.

            - Cześć Tamino – powiedziała, uśmiechając się i wchodząc do boksu. Zachowywała należytą ostrożność, jednak Liam stał sztywny, z niepokojem obserwując olbrzymiego konia, który patrzył się na Payne`a.

            - Jezus, on jest ogromny – mruknął Liam. Caroline zaśmiała się melodyjnie i nałożyła na konia siodło. Kiedy był gotowy do jazdy, dziewczyna włożyła kask na głowę.

            - Spokojnie, dla ciebie przygotowałam klacz, która jest dużo mniejsza i spokojniejsza niż ten szaleniec – powiedziała, chwytając lejce i wyprowadzając konia z boksu. Liam odsunął się kilka kroków w tył, a Caroline pokręciła z rozbawieniem głową.

            - Ale ja nie umiem jeździć. Siedziałem na koniu może cztery razy w życiu, ale prowadził go instruktor! - Powiedział Liam, a w jego głosie można było wyczuć panikę, która rozbawiła Caroline.  – No pięknie. Śmiej się, śmiej – fuknął.

            - Liam, spokojnie. Zaufaj mi – powiedziała, przystając na moment i patrząc z powagą chłopakowi w oczy. W końcu Liam westchnął i kiwnął głową. Caroline zaprowadziła Liama do boksu, w którym stała wcale nie taka duża klacz, która zdecydowanie mniej przerażała Liama, niż Tamino, na którym zamierzała jeździć Caroline. – To jest Haley – powiedziała Caroline. – No dalej! – powiedziała dziewczyna, kiwając ręką, zachęcając Liama, aby podszedł bliżej. W końcu westchnął i zrobił kilka niepewnych kroków naprzód, po czym stanął obok Caroline. – Pogłaszcz ją po pysku. Spokojnie, jest łagodna jak baranek – powiedziała ciemnowłosa, gładząc grzywę klaczy.

            Liam niepewnie zbliżył dłoń do pyska konia i szybko ją cofnął, kiedy Haley trąciła jego dłoń pyskiem.

             - Nie bój się. To oznacza, że cię lubi – mrugnęła Caroline. – To jak? Gotowy na przejażdżkę? – spytała, podając chłopakowi kask.

            - Nie – mruknął Liam, patrząc z obawą na klacz.

            - Świetnie. To wskakuj na konia. Patrz na mnie i zrób dokładnie to samo – poleciła, zgrabnie dosiadając Tamina. Liam próbował zrobić to samo, jednak wyszło mu to troszkę mniej zgrabnie i Caroline zasłoniła sobie twarz dłonią, aby powstrzymać śmiech. W końcu Liam usiadł w siodle, unosząc wysoko brodę, będąc z siebie niesamowicie dumnym.

            Caroline nic nie mówiąc, chwyciła linę, która przywiązana była do lejc nałożonych na pysk Haley i ruszyła, ciągnąc za sobą Haley.  

            Po dwóch godzinach jazdy konnej i próby nauki Liama, Caroline zatrzymała konia na wzgórzu, schodząc z konia. Liam dotarł kilka chwil po niej, gdyż poruszał się na koniu o wiele wolniej.  Bez jakiejkolwiek gracji, zeskoczył z konia, powodując, że Caroline roześmiała się głośno.

            - Jazda konna nie jest dla mnie – mruknął szatyn, przysiadając się obok Caroline na wzgórzu.

            - Zauważyłam – zachichotała ciemnowłosa. Caroline przymknęła powieki, czując promienie letniego słońca ogrzewające jej skórę.  – Kiedyś przychodziłam na to wzgórze z tatą.  Kiedy miałam jakiś problem, szłam tutaj i zawsze wiedziałam, że tata mnie znajdzie, przyjdzie i pocieszy. To było nasze miejsce. Tylko nasze  - powiedziała, uśmiechając się delikatnie, patrząc się gdzieś w dal.

            - Twój tata musi być cudownym człowiekiem – powiedział Liam, uśmiechając się delikatnie.

            - Tak, jest niesamowity. Przynajmniej był… - powiedziała, zerkając na Liama, który zmarszczył brwi w skupieniu.

            - A… Gdzie jest twój tata?

            - Daleko – odpowiedziała cicho, oblizując wyschnięte wargi. Przełożyła długie, splątane od wiatru włosy na jedno ramię i wstała, posyłając Liamowi szeroki uśmiech.

            - Wracamy? Już chyba wystarczająco cię wymęczyłam – mrugnęła, śmiejąc się cicho. Liam kiwnął głową, także podnosząc się z ziemi.

Mamy kolejny rozdział. Mam nadzieję, że wam się podoba. Co o nim sądzicie? Jest słodko i sielsko, prawda? Wiem, że większość z was czeka, aż coś się spierdzieli, haha. Bez obaw, spokojnie, do tego jeszcze trochę. Cieszmy się szczęściem Liama i Caro. ♥

Dziękuję wam, że ze mną jesteście, za tyle miłych słów i za każdy komentarz. Dziękuję! 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ