Rozdział 4

Cyklamen oznacza nieśmiałą nadzieję

Liam chodził po pokoju w tę i z powrotem, zagryzając wargę, czując jak pocą mu się dłonie.  Zacisnął powieki i jęknął:

- Holly, ja nie dam rady. – Opadł na krzesło przy stole, a dziewczyna Nate`a obrzuciła go uspokajającym spojrzeniem ciemno zielonych oczu.

- Spokojnie, Liam. Dasz radę. To tylko randka – powiedziała cichym głosem.

- To jest aż randka, Holly! – jęknął. – Palnę jakąś głupotę. Pewnie coś rozwalę, rozleję, albo podczas jedzenia będę miał plamę na brodzie – jęknął. – Zniszczę wieczór.

- Awh, jesteś przeuroczy, kiedy się denerwujesz – zagruchała, a szatyn podniósł głowę i spojrzał na nią spode łba. – Przepraszam – opanowała się szybko. – Zbieraj się. Masz być u niej za dziesięć minut.

Liam podniósł się jak poparzony, ale Holly zatrzymała go gestem dłoni, a następnie sama stała.

- Poczekaj moment – poleciła i zniknęła z pola widzenia., Po chwili wróciła, trzymając w dłoni niewielki bukiet różowych kwiatów. – Cyklameny, czyli cicha nadzieja – powiedziała, podając mu je. Liam spojrzał na nią zdziwiony, po czym z szerokim uśmiechem, uścisnął ją mocno.

- Dziękuję – szepnął, biorąc kwiaty i wygładzając bluzkę. Holly miała niebywały talent. Nie tylko miała swoją kwiaciarnię. Ona znała język kwiatów. Wiedziała, co każda roślina oznacza. I zawsze domyślała się jakich kwiatów potrzebuje człowiek, nawet zanim złożył zamówienie.

Wyszedł z domu i punktualnie o piątej po południu stawił się pod drzwiami Caroline i zapukał. Po chwili dziewczyna stanęła w progu, wyglądając jeszcze piękniej niż zwykle. Włosy zostawiła rozpuszczone, ubrana była w krótkie spodenki, zwiewną bluzkę i białe trampki. Zwyczajnie, ale pięknie.

- Cześć – przywitał się Liam, pochylając się nad dziewczyną i muskając ustami jej policzek. Caro uśmiechnęła się delikatnie, zerkając na chłopaka spod długich rzęs. – Proszę, to dla ciebie –powiedział, podając jej kwiaty.

- O, dziękuję, są piękne – powiedziała, uśmiechając się szeroko, a na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce. – Poczekaj momencik, wstawię je tylko do wody i możemy wychodzić.

Po trzech minutach szli w ramię w ramie, kierując się w stronę miejsca, które przed wczoraj znalazł Liam i od razu pomyślał, że będzie to idealne miejsce na randkę. Po drodze rozmawiali o błahostkach, a Caroline cały czas próbowała wyciągnąć od niego informację, co przygotował na spotkanie. Liam zbywał ją tylko tajemniczym uśmiechem, zmieniając temat.

Kiedy dotarli na miejsce i schylili się nieznacznie, przechodząc przez długie gałęzie drzew, Caroline w końcu zobaczyła to, co przygotował Liam. Znajdowali się nad stawem, a na pomoście Liam rozłożył piknik. Położył kocyk, na którym położył jedzenie.

- Jak tu pięknie – zachwyciła się Caroline, uśmiechając się szeroko, biegnąc w stronę pomostu.

- Mam nadzieję, że jesteś głodna – zawołał za nią Liam. Cieszył się, że podoba jej się to, co przygotował. Momentalnie całe zdenerwowanie go opuściło. No dobra, może nie całe, ale większość.

- I to jak – zaśmiała się, siadając na kocu.

Rozmawiając dosłownie o wszystkim, zaczęli jeść wszystko po kolei i popijając to białym winem, które kupił Liam. Około godziny później, kiedy mieli dość jedzenia i picia, Liam usiadł na pomoście tak, że nogi wisiały mu nad wodą. Caroline położyła mu głowę na kolanach, patrząc na twarz Liama z dołu.

Chłopak chwycił kosmyk włosów dziewczyny w palce i zaczął się nim bawić. Na twarzy Caroline pojawił się uśmiech, ponieważ bardzo lubiła, kiedy ktoś się nimi bawił.

- Caroline, ile masz lat? – spytał nagle Liam. Dziewczyna zaśmiała się i zerknęła na chłopaka.

- Kilka miesięcy temu skończyłam osiemnaście, a ty?

- Kończę dziewiętnaście za trzy miesiące – odparł patrząc się w błękitne niebo.

- Jest tutaj w ogóle jakaś szkoła? Czy dojeżdżałaś?

- Dojeżdżałam do Cambridge. Tutaj jest tylko niewielkie przedszkole. Ogólnie to dziura zabita dechami, nie trudno to stwierdzić – zaśmiała się, uśmiechając.

- Mnie się tu podoba. Jest tak cicho i spokojnie – powiedział z namysłem Liam.

- To prawda, ale gdybyś mieszkał tu całe swoje życie, pewnie byś tak nie uważał – stwierdziła Caroline, a Liam wzruszył ramionami, wiedząc, że dziewczyna ma rację.

Przez długi czas rozmawiali na różne tematy, a uwagę Liama przykuł fakt, że Caroline omijała temat swojej rodziny i przeszłości. Uznał więc, że nie będzie naciskał i nakierował rozmowę na inne tory.

- Wiesz co oznacza Cyklamen? – spytał nagle.    

- Hm, nie… - odpowiedziała z wahaniem, marszcząc brwi. Chłopak przygryzł wargę, patrząc dziewczynie prosto w oczy.

- Oznacza nieśmiałą nadzieję – odpowiedział, biorąc głęboki oddech. Caroline uśmiechnęła się uroczo i spytała cicho:

- Nadzieję na co?

- Sam do końca nie wiem – odparł i potrząsając głową, zbliżył swoje usta do ust Caroline. Dziewczyna widząc zbliżającą się twarz Liama, zagryzła wargę i wplotła dłoń w jego włosy, przyciągając go do siebie, nie mogąc doczekać się pocałunku, niczym dziecko czekające na prezent.

Caroline nie miała pojęcia, czy Liam poczuł to samo, jednak w chwili, kiedy ich usta się zetknęły, poczuła coś cudownego, niewytłumaczalnego. Coś lepszego i większego niż zwykle, przysłowiowe motyle. Dlatego nie kontrolując tego, jęknęła w usta chłopaka, kiedy ten pogłębił pocałunek, przesuwając językiem po jej dolnej wardze, a następnie ssąc ją lekko.

Kiedy z niechęcią odsunęli się od siebie, ich klatki piersiowe szybko unosiły się i opadały,  a oczy były szeroko otwarte, lśniące i wpatrzone w drugą osobę.

- Teraz już rozumiem o co chodziło z tą nieśmiałą nadzieją – zaśmiała się cicho Caroline, a Liam wywrócił oczami, kręcąc głową.

- Nie chodziło mi wcale o to – mruknął, przesuwając kciukiem po jej policzku. Caroline uśmiechnęła się, przymykając oczy. Myśli pędziły w głowie Liama w niewyobrażalnym tempie i wciąż nie mógł otrząsnąć się po tym, co się stało. To nastąpiło tak szybko, nie myślał nad tym, co robi. To po prostu się stało. – Jezu, co w tobie jest, że tak zawróciłaś mi w głowie? – spytał cicho, a po chwili zasłonił usta dłonią, uświadamiając się, że wypowiedział swoją myśl na głos.

Caroline spojrzała mu prosto w oczy, po czym z zarumienionymi policzkami, podniosła się do pozycji siedzącej.

- Przekonaj się – szepnęła, uśmiechając się delikatnie  i całując chłopaka w usta. Liam mógł przysiąc, że gdyby stał, z pewnością ugięłyby się pod nim kolana.                  

Rozdział krótki, ale mnie osobiście bardzo się podoba. Rozbraja mnie uroczość Liama w tym opowiadaniu, haha. Z waszych komentarzy wywnioskowałam, że wszystkim wam do gustu przypadła postać Caroline. Ciesze się, że zdobyła waszą sympatię. 

Myślę, że to tyle. No napisania kochani. Dziękuję, że ze mną jesteście i czytacie moją twórczość. To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

PS. MOI KOCHANI, O NOWYCH ROZDZIAŁACH INFORMUJĘ 77 OSÓB, W ANKIECIE 63 OSOBY ZAZNACZYŁY, ŻE CZYTAJĄ, A KOMENTARZY POD ROZDZIAŁEM JEST OKOŁO 34. TO NIE JEST TAK, ŻE JA NARZEKAM, TO JEST PO PROSTU TROSZKĘ NIE FAIR WOBEC MNIE, NIE UWAŻACIE? ŻE JEDYNIE POŁOWA Z WAS KOMENTUJE ROZDZIAŁY... 
POMYŚLCIE SOBIE, ŻE JA POŚWIĘCAM NA NAPISANIE ROZDZIAŁU OKOŁO 2-3 GODZINY, A DLA WAS NAPISANIE KOMENTARZA TO 2 MINUTY. JEST RÓŻNICA, PRAWDA? OCZYWIŚCIE JA PISZE DLA SIEBIE, ALE SAMI WIECIE JAK BARDZO KOMENTARZE MOTYWUJĘ. DOBRA, TO TYLE. PEWNIE ZNOWU ZOBACZĘ KOMENTARZE POD MOIM ADRESEM JAKA TO JA JESTEM MARUDNA. TRUDNO...

PS2. JEŚLI MACIE DO MNIE PYTANIA, TO ZAPRASZAM TUTAJ ---> ASK

PS3. CO SĄDZICIE O NOWYM SZABLONIE? 

JEŚLI JUŻ TU JESTEŚ, SKOMENTUJ, PROSZĘ!