Rozdzial 3

Nie jesteś czasem tym kolesiem z tego zespołu One Direction?

            Liam skończył jeść obiad, a następnie z uśmiechem malującym się na ustach sprzątnął w kuchni. Mimo szczerych chęci walnięcia się na kanapę i ucięcia sobie popołudniowej drzemki, wiedział, że nie może tego zrobić.

            Zerknął na zegarek, który wskazywał godzinę czwartą po południu. Był sam w domu i czuł, że jeśli za chwilę nie wyjdzie, spędzi resztę dnia przed telewizorem. Holly była w pracy, a Nate wyszedł spotkać się z kumplem, zostawiając Liama samego. Szatyn westchnął więc i narzucając na siebie koszulkę i zakładając buty, wyszedł z domu, kierując się w stronę miasteczka.

            Włożył do uszu słuchawki i puścił pierwszą lepszą piosenkę. Słońce grzało go w skórę i świeciło w oczy. Nie miał jednak na nosie okularów przeciwsłonecznych i nie miał ochoty ich nosić. Zbyt często mu towarzyszyły, przez kilka ostatnich miesięcy.

            Nie wiedział gdzie zmierza, szedł przed siebie, nie wiedząc ile. Stanął przed jedynym barem w miasteczku i wzruszając ramionami, skierował swoje kroki do środka. Od razu poczuł  zapach jedzenia i papierosów, do uszu doleciały dźwięki obijających się o siebie butelek z alkoholem, śmiechów ludzi i muzyki płynącej z głośników. Liam rozejrzał się w koło i usiadł przy barze.

            - Wodę z cytryną i lodem, poproszę – zwrócił się do chłopaka, który wyglądał na osobę mniej więcej w jego wieku. Jasnowłosy kiwnął głową i po chwili postawił przed nim szklankę.

            - Jesteś tu nowy? - spytał ni stąd ni zowąd blondyn. Liam obrzucił go uważnym spojrzeniem, a chłopak uśmiechnął się przyjaźnie. - Nie widziałem cię tutaj wcześniej.

            - Tak, zatrzymałem się u mojego kuzyna - odparł Payne.

            - Czy... Nie jesteś czasem tym kolesiem z tego zespołu One Direction? - spytał przyciszonym głosem. Liam był mu dozgonnie wdzięczny za zachowanie spokoju.

            - Tak, ale naprawdę nie chciałbym żeby reszta mieszkańców o tym się dowiedziała. To mała mieścina... - szepnął Liam, zagryzając wargę.  – Liczę na dwa miesiące świętego spokoju, wiesz o co chodzi.

            - Nie ma sprawy, stary - kiwnął głową. - Założę się, że praktycznie nikt nie wie kim jesteś. Pewnie słyszeli o twoim zespole, jednak wątpię, aby cię rozpoznali.

            - Liczę na to - mruknął Liam, kiwając głową i dopijając wodę.

            - A tak poza tym, jestem Ben – przedstawił się, wyciągając do Liama rękę, którą po chwili chwycił, potrząsając nią.

            - Liam, miło mi cię poznać - uśmiechnął się szatyn, a po chwili jego uwagę przykuła kartka wisząca na tablicy korkowej na ścianie za Benem. Napis głosił, że poszukują pracownika. W tym momencie w głowie Liama pojawiła się pewna myśl. Już znalazł sobie zajęcie.

            - Potrzebujecie kogoś do pomocy? - spytał, wskazując dłonią na kartkę. Ben kiwnął głową, uśmiechając się szeroko.

            - Tak, a co, byłbyś chętny? - zapytał. Liam nie zdążył odpowiedzieć, gdyż jego myśli podążyły w kierunku dziewczyny, która znalazła się obok Bena, kładąc na blacie pudełko pełne butelek.

            - Ostatni raz wypakowuję towar - fuknęła, a Ben roześmiał się, mierzwiąc jej włosy. Dziewczyna zerknęła na Liama i chłopak wziął głęboki wdech, kiedy ujrzał jej twarz i oczy, które głęboko zapadły mu w pamięć.

            Serce szatyna zabiło mocniej, kiedy usta dziewczyny wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu, którym go obrzuciła. Ledwo zauważalnie mrugnęła do niego, jakby przekazując szatynowi niemą wiadomość. Wiedział, że go rozpoznała i zapamiętała.

            - Caroline, Liam, Liam, Caroline - Ben przedstawił ich sobie, następnie zwracając się do Caroline: - Liam jest nowy w miasteczku, mieszka u swojego kuzyna - wyjaśnił, a po chwili ponownie przeniósł swój wzrok na Liama.

            - To co, kolego, przyjmujesz robotę, czy nie? - spytał Ben. Liam spojrzał na niego z roztargnieniem, dopiero po chwili przypominając sobie o tym, o czym rozmawiali przed pojawieniem się Caroline. Zerknął na dziewczynę i widząc, że nosi ona koszulkę z logiem baru, podobnie jak Ben, kiwnął energicznie głową.

            - Jasne - uśmiechnął się szeroko, przybijając Benowi po chwili "piątkę".

            Kilka dni później, kiedy Liam wzdrożyłsię już w tok pracy w barze, i coraz lepiej dogadywał się z Benem, nie opuszczała go jedna myśl. Nie mógł pozbyć się z głowy Caroline. Dziewczyna zrobiła mi miazgę w mózgu i w jej obecności, nie wiedział jak ma się zachować. Czuł się tak, jakby cofnął się do czasów liceum, które ma już za sobą. Ta myśl go denerwowała, ale także sprawiała, że czuł przyjemne ciepło, którego mu brakowało.

            Miał akurat wspólną zmianę z Caroline, gdyż Ben pojechał do magazynu, aby spisać towar. Dochodziła godzina jedenasta, co oznaczało, że ich praca na dziś dobiegła końca.

            Wyszli tylnym wejściem, zamykając drzwi na wszystkie spusty. Kiedy Liam schował do kieszeni klucze, zerkając na Caroline, która mocowała się właśnie z gumką do włosów, próbując je rozpuścić. Widząc, że dziewczyna powoli traci cierpliwość, uśmiechnął się delikatnie i nieśmiało zbliżył się do niej.

            - Pomóc ci? - zaproponował, a Caroline kiwnęła głową, opuszczając ręce wzdłuż ciała, wzdychając. Liam przez chwilę rozplątywał jej włosy, próbując robić to jak najdelikatniej, aż w końcu ciemne pasma spłynęły dziewczynie po plecach. Liam przez chwilę stał w miejscu, wdychając zapach szamponu do włosów dziewczyny. Ocknął się w odpowiednim momencie i podał jej gumkę. Caroline podziękowała mu uśmiechem, a następnie zwróciła się do Liama:

            - Wracasz na piechotę? - spytała, a chłopak kiwnął głową. Caroline uśmiechnęła się promiennie. - Świetnie, ja też. Gdzie mieszkasz?

            Liam namyślił się chwile, próbując przypomnieć sobie adres Nate`a i kiedy jej powiedział, uniosła brwi ze zdziwienia.

            - To dość blisko mojego domu. Jakieś pięć minut drogi - uśmiechnęła się i po chwili ruszyli chodnikiem, ramię w ramię, kierując się z powrotem do domu.

            Po chwili milczenia, które w zupełności im nie przeszkadzało, Caroline spytała się Liama:

            - Gdzie mieszkasz? Przyjechałeś tu na stałe?

            Liam pokręcił głową, wkładając ręce do kieszeni.

            - Mieszkam w Londynie. W sumie nie wiem na ile tu przyjechałem. To zależy od tego, jak wszystko się potoczy...

            - To znaczy? - spytała nieśmiało, a Liam posłał jej delikatny uśmiech, wzruszając ramionami i przeczesując dłonią włosy.

            - To długa historia.

            - Rozumiem... Liam, mam pytanie. Jaki jest Londyn? - spytała z błyskiem w dużych, ciemnych oczach.

            - Piękny. Duży, głośny, pełen przeróżnych ludzi i osobowości. Klimatyczny i z piękną historią i tradycją. Wypełniony moimi ulubionymi miejscami i znajomymi. Dlaczego pytasz? - zagadnął. Twarz Caroline przybrała smutny wyraz, chociaż dziewczyna bardzo starała się to ukryć.

            - Zawsze chciałam tam wyjechać. Ale plany trochę się pozmieniały i nie sądzę, abym w najbliższym czasie miała taką możliwość - powiedziała cicho, zagryzając wargę.

            - Dlaczego? - spytał Liam, marszcząc brwi.

            - To długa historia - powiedziała, używając jego własnych słów. Oboje uśmiechnęli się, patrząc na siebie z ukosa. - Jakie są twoje ulubione miejsca w Londynie? - spytała, zmieniając temat.

            - Hm... Z pewnością London Eye. To takie oklepane, wiem – zaśmiał się. - Ale naprawdę to lubię. Uwielbiam też Duyck Island Cottage, świetne miejsce, które ani trochę nie jest stylowe, nowoczesne, ani coś w tym stylu. To stary budynek, otoczony roślinnością i stawem z kaczkami, stąd ta nazwa. A no i Covent Garden. I oczywiście kawiarnię "Last Minute" z którą mam wiele wspomnień. Kiedyś ci opowiem - zapewnił Liam z szerokim uśmiechem.

            Caroline kiwnęła głową, uśmiechając się smutno. Już otwierała usta, aby coś powiedzieć, kiedy niespodziewanie zaczął padać deszcz. Przez kilka sekund stali nieruchomo w miejscu, patrząc się na siebie, a po chwili zaśmiali się głośno. Liam chwycił Caroline za rękę i biegiem ruszyli w stronę swoich domów, gdyż deszcz padał coraz mocniej i intensywniej. Kiedy byli już dość blisko domu Liama, rozległ się głośny grzmot.

            Liam bez słowa skierował się w stronę domu Nate`a, ciągnąć za sobą Caroline, gdyż dom dziewczyny był jeszcze dalej, a już byli przemoczeni do suchej nitki. Liam zamknął za nimi drzwi i zapalił światło w korytarzu. Ani Holly, ani Nate`a nie było w domu. Liam zdziwił się, gdyż było już dość późno, jednak stwierdził, że jak tylko się ogrzeją, zadzwoni do swojego kuzyna.

            - Zaraz dam ci jakieś suche ubrania. Chodź - powiedział Liam, zwracając się do Caroline, która stała w przedpokoju, obejmując swoją drżącą sylwetkę ramionami. Dziewczyna kiwnęła głową, a Liam nie wiedząc kiedy, znalazł się naprzeciwko niej i potarł jej ramiona, próbując ją ogrzać. Ciemnowłosa uśmiechnęła się delikatnie, a następnie ruszyła za Liamem po schodach.

            Chłopak otworzył drzwi do pokoju i wyciągnął z szafy swoją bordową bluzę i szare, krótkie spodenki, które podał Caroline.

            - Łazienka jest po obok, po prawej stronie - powiedział, podając jej ubrania. Caro kiwnęła głową uśmiechając się ciepło i wyszła z pokoju chłopaka.

            Liam ściągnął mokre spodnie, mokre skarpetki i koszulkę, zostając w samych bokserkach, które były tylko trochę wilgotne. Włożył spodnie dresowe i odwrócił się przodem do wejścia do pokoju, nakładając bluzę, kiedy zauważył stojącą na progu Caroline, ubraną w jego ubrania, z mokrymi włosami spływającymi po ramionach.

            Dziewczyna zarumieniła się, przyłapana na podglądaniu, a Liam tylko uśmiechnął się półgębkiem, słysząc słowa dziewczyny, które ani trochę nie trzymały się kupy:

            - Przepraszam, ja po prostu wychodziłam z łazienki i stanęłam i, przepraszam, nie chciałam - mruknęła, spuszczając wzrok, bawiąc się rękawem bluzy. Liam roześmiał się wesoło, zakładając bluzę.

            - W porządku, Caroline - powiedział, podając dziewczynie miękki koc. Zeszli na dół, Liam nastawił wodę na herbatę, a po kilku minutach postawił gorący kubek przed dziewczyną, siedzącą na kanapie.

            - Dziękuję, nie musiałeś tego wszystkiego robić - powiedziała z uroczym uśmiechem.

            - Oh, daj spokój! Nie mogłem pozwolić, żebyś jeszcze bardziej zmokła - uśmiechnął się, popijając łyk herbaty. Caroline odczuwała niesamowitą wdzięczność względem chłopaka, a jego opiekuńczość bardzo ją wzruszała.

            Oboje umilkli i dopiero Liam przerwał ciszę, która nastała. Przygryzł wnętrze policzka, i spiął się w sobie, mówiąc na wydechu:

            - Czy, skoro już tu jesteś, to czy dałabyś się zaprosić na randkę? - spytał, czując jak jego policzki robią się ciepłe. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz zapraszał gdzieś dziewczynę. Naprawdę mentalnie cofnąłem się do czasów liceum – pomyślał. Caroline zerknęła na niego z błyskiem w oku i uśmiechnęła się, opierając się plecami o kanapę.

            - A czy możemy to zaliczyć jako naszą pierwszą randkę? - spytała, uśmiechając się i przygryzając w uroczy sposób wargę. Liam uśmiechnął się, pełen ulgi.

            - Mnie pasuje. To czy w takim razie czy dałabyś się wyciągnąć na drugą randkę? Czy już masz mnie dość? - spytał, uśmiechając się szeroko. Na widok jego pięknego uśmiechu, serce dziewczyny zabiło szybciej, a myśli zaczęły pędzić w szalonym tempie.

            - Z miłą chęcią, Liam - powiedziała oficjalnym tonem, po chwili wybuchając śmiechem i patrząc na chłopaka z iskierkami radości tańczącymi w oczach. 

Mówiąc szczerze, lubię ten rozdział. Mam nadzieję, że wam także się spodoba. Poza tym, chciałabym wam wyjaśnić pewną sprawę. Mianowicie, wiem, że to naprawdę BARDZO mało prawdopodobne, aby nikt w nawet takim małym miasteczku nie rozpoznał Liama. wiem to i zdaję sobie z tego sprawę, że to nierealne. No ale cóż, to fanfiction, więc mogę nagiąć rzeczywistość, czyż nie? Pisze to, żebyście nie robili mi wyrzutów: "A bo to nie realne, bla bla bla" Wiecie o co chodzi. To tyle. 
Do napisania!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Proszę, poświęć mi te 30 sekund. Z góry dziękuję.