Rozdzial 2

 To książę przyjeżdża na koniu, wiesz?

            Usłyszał dzwony bijące w pobliskim kościele. Jęknął cicho i przetarł zaspane oczy. Przeciągnął się i po omacku sięgnął po telefon, który leżał na szafce nocnej. Dochodziła dziewiąta. Czuł się bardzo wyspany i była to miła odmiana. Możliwość spania ile się chce oraz bycie wypoczętym.

            Bez oporów wstał więc z łóżka i ubrał sportowy strój, składający się z krótkich spodenek i koszulki. Narzucił na siebie rozpinaną bluzę i poszedł do łazienki. Przemył twarz zimną wiodą i umył zęby.

            Zbiegł po schodach na dół, nie zastając tam nikogo. Domyślił się więc, że Holly wyszła wcześnie do pracy, a Nate prawdopodobnie poszedł zająć się psami, które miały swoje budy na tyłach domu. Miał kompletnego fioła na punkcie tej uroczej trójki łobuzów, których otaczał troską i opieką. Jeden owczarek niemiecki i dwa setery irlandzkie. Najlepsi przyjaciele i towarzysze jego kuzyna. Liam zawsze podziwiał tą wieź, która narodziła się między Nathanielem, a jego psami.

            Liam wyciągnął z lodówki karton mleka i nalał sobie szklankę, którą opróżnił dużymi łykami. Nałożył na nogi buty do biegania i wyszedł z domu, zamykając za sobą drzwi. Nie znał jeszcze dokładnie okolicy, więc sam nie wiedział jaka trasa będzie najlepsza. Pobiegł więc przed siebie, co jakiś czas mijając ludzi, którzy zmierzali do piekarni po świeże bułki.

            Przebiegł kilka ulic, a następnie skręcił w ścieżkę na prawo, która najprawdopodobniej prowadziła do lasu.  Wciąż trzymał się okolic domu, aby nie zabłądzić. Jeszcze tego mu brakowało! Zerknął na zegarek w telefonie i zrobił gwałtowny zwrot i zaczął biec tą samą trasą, wracając.

            Po drodze znalazł piekarnię, gdzie kupił kilka bajgli. Zwolnił do marszu i z zadowoleniem wymalowanym na twarzy, szedł chodnikiem, pałaszując śniadanie. W słuchawkach grała jedna z jego ulubionych piosenek, letnie słońce świeciło na niebieskim niebie, a Liam od razu poczuł się pełen życia, mimo potu spływającego po szyi i nierównym od biegu oddechu.

            Dopóki tu nie przyjechał, nie odczuwał tak mocno, jak bardzo tęsknił za zwyczajnym życiem. Za tym, że na każdym kroku nie gonili go paparazzi i nie napadali go ludzie, błagając o zdjęcie lub autograf. Naprawdę kochał swoich fanów, ale jeśli człowiek śpi pięć godzin na dobę, jest zmęczony koncertami i występami, robienie sobie zdjęć z fankami nie sprawia radości. Posyłając fałszywy uśmiech w stronę aparatów i kamer oszukiwał nie tylko fanów, ale też samego siebie. To naprawdę bolało.

            Postanowił, że przez te dwa miesiące będzie starał się wykorzystać to jak najlepiej się tylko da. Cieszyć się życiem, jakby na powrót był zwykłym nastolatkiem. Pchnięty tą myślą, przyspieszył kroku, aby zacząć jak najszybciej wcielać swój plan w życie.

            Wszedł do domu, zauważając stojącego w kuchni Nate`a. Posłał mu szeroki uśmiech i wziąwszy butelkę wody z blatu, usiadł na krześle przy stole.

            - Chcesz jajecznicę? – spytał starszy chłopak, mieszając jajka na patelni i zerkając przez ramię. Liam kiwnął głową.

            Kiedy zjedli śniadanie, Nathaniel  powiedział:

            - Masz może ochotę iść ze mną na spacer z psami? Chciałbym, aby się wybiegały, bo tutaj mają trochę ograniczoną przestrzeń – wskazał ręką na ogród.

            - Jasne – powiedział ochoczo Liam. – Daj mi dziesięć minut. Wezmę szybki prysznic i możemy iść.

            Blondyn kiwnął głową i zabrał naczynia, aby włożyć je do zmywarki. Liam wbiegł po schodach i od razu udał się do łazienki. Kiedy zszedł na dół, Nate czekał już na niego w ogrodzie, zakładając psom obroże,

            Kiedy Liam do niego podszedł, jednocześnie wkładając na nos okulary przeciwsłoneczne, od razu dostał w prezencie smycz, którą bez wahania przyjął.

            Ruszyli ścieżką prowadzącą na pole. Liam ze spokojem rozglądał się na boki, podziwiając widoki. Słonce świeciło na niebie, które było prawie całkowicie niebieskie. Powiewał lekki wiaterek, poruszający soczyście zieloną trawę. Wokoło nich wznosiło się kilka niskich pagórków. Całość tworzyła bardzo sielską atmosferę. Liamowi od razu spodobała się panująca tutaj cisza i spokój.

            Liam poczuł jak wszystkie jego troski i zmartwienia momentalnie znikają. Na środku pola poczuł się niebywale dobrze. Kiedy Nate spuścił psy ze smyczy, usiedli na trawie. Szatyn od razu położył się całym ciałem, wpatrując się w niebo i leniwie sunące po nim chmury. Przymknął oczy, wzdychając głęboko.

            - Liam, mogę cię o coś spytać? – Z rozmyślań wyrwał go głos Nathaniela. Payne zmrużył oczy, przysłaniając je lekko dłonią. Kiwnął głową, wpatrując się w blondyna. – Czy… Czy ty i Danielle naprawdę się rozstaliście? – spytał łagodnie mężczyzna. Liam odwrócił wzrok i zacisnął usta.

            Mimo, że minął już ponad miesiąc, to wciąż był dla niego temat, którego wolał unikać. Ponownie westchnął i zagryzł wargę. Podniósł się na łokciach i spojrzał na blondyna. Przełknął ślinę, próbując ignorować ból, który pojawił się w jego klatce piersiowej.

            Skubnął kilka źdźbeł trawy, przekładając je co chwila między palcami. Owinął go zapach świeżości, który jakby ukoił wszystkie nerwy.

            - Tak, to prawda – odpowiedział w końcu Liam, przeczesując dłonią włosy.

            - Przykro mi, Liam. Od zawsze miałem wrażenie, że jesteście sobie przeznaczeni. Prawdę mówiąc, to oboje z Holly mieliśmy nadzieję, że staniecie na ślubnym kobiercu – zaśmiał się cicho, a Liam obrzucił go zdziwionym spojrzeniem. Po chwili westchnął ciężko i mruknął:

            - Ja też… - Odwrócił wzrok, patrząc się tępo przed siebie. -  Minął ponad miesiąc, wiesz? A kiedy byłem w Londynie, wszystko mi o niej przypominało. Sklepy, kawiarnie, restauracje, nasze mieszkanie, wszystko… Dlatego to był jeden z powodów, dlaczego przyjechałem tutaj. Chcę ruszyć naprzód. Mam dość tkwienia w martwym punkcie…

            - Wciąż ją kochasz? – spytał niepewnie Nate.

            - Nie wiem – pokręcił głową, rzucając przed siebie znaleziony przed chwila kamyk. Podążył wzrokiem za biegającymi kilkanaście metrów dalej psami. – Kiedy ze mną zrywała, twierdziła, że ma dość zamieszania i mojej sławy. Że spędzamy ze sobą zbyt mało czasu i tak dalej – parsknął krótko i zacisnął szczękę. – Dopiero po tym, dowiedziałem się, jaka była prawda. Od dłuższego czasu nasz związek nie był prawdziwy. Bynajmniej z jej strony. Musiała się po prostu wywiązać z umowy, którą podpisała z menadżerami – mruknął, kręcąc głową. Roześmiał się z goryczą. – Ale nie mam jej tego za złe  - westchnął, pocierając oczy. – Myślę, że została do tego zmuszona, albo zarząd nią manipulował. To po prostu… Nie w stylu Dan, wiesz? – spytał, patrząc się na Nathaniela, który kiwnął głową.

            - Tak, masz rację – zamyślił się.

            - Ale mam nadzieję, że tutaj ruszę naprzód… Zapomnę.

            - Co, planujesz wyrwać jakąś laskę? – zaśmiał się Nate, ruszając zabawnie brwiami.

            - Jeśli znajdę jakąś odpowiednią, to czemu nie? – spytał, uśmiechając się delikatnie. – Ale tym razem chcę, aby to było coś prawdziwego, wiesz? Nie chcę znowu się rozczarować – powiedział cicho, zagryzając wargę.

            - Liam… - zaśmiał się cicho Nate, uderzając młodszego chłopaka w ramię. – Zawsze byłeś romantykiem. To nic złego, uwierz mi. Ale takie myślenie rozczarowuje. Życie to nie bajka. Nie znajdziesz dziewczyny o złotym sercu, jadącej na białym koniu, z lśniącymi, kruczoczarnymi włosami – zaśmiał się.

            Szatyn utkwił wzrok ponad jego ramieniem, a słowa blondyna docierały do niego jakby zza ściany. Słyszał je, ale niezbyt wyraźnie. Zamiast tego, z delikatnym uśmiechem na ustach obserwował dziewczynę, która jadąc na białym koniu, mknęła galopem kilkanaście metrów dalej. Jej długie, ciemne włosy rozwiewał wiatr i zanim Liam zdążył jej się dokładnie przyjrzeć, zniknęła za wzgórzem.

            Liam ocknął się dopiero po kilku, długich sekundach i wciąż uśmiechał się delikatnie, kiedy wypowiadał słowa:

            - To książę przyjeżdża na koniu, wiesz? – spytał, wciąż patrząc się w miejsce, gdzie zniknęła nieznajoma dziewczyna.

            Naprawdę jesteś pewien, że życie to nie bajka, Nate? Bo ja sądzę inaczej – pomyślał, śmiejąc się w myślach. Ta sytuacja wydawała mu się jednocześnie zabawna i magiczna.

            Ale kim w takim razie była jego księżniczka?

Cześć misiaczki! Jak wam minął ten tydzień? Nawet nie macie pojęcia jak ja się cieszę, że mamy 3 dni wolnego, omg, potrzebuję tego. Mam nadzieję, że rozdział wam się podobał. Wiem, że końcówka jest troszeczkę przesłodzona, ale tak mi się wpasował ten fragment, że go zostawiłam.

Inna sprawa, jest mi troszeczkę przykro, że pod ostatnim rozdziałem było 29 komentarzy, a na liście informowanych mam ponad 70 osób... to trochę nie fair w stosunku do mnie, nie uważacie?

Cóż, kończę swój lament. Mam nadzieję, że KAŻDY kto to czyta, zostawi po sobie chociaż krótki komentarz. 

Do następnego rozdziału! Miłego, długiego weekendu, love ya.