Rozdzial 1

„Rzeczy proste są zawsze najbardziej niezwykłe” - Paulo Coehlo.

            Wszystko zaczęło się od sprzeczek. Później rozpoczęły się kłótnie i nieznośne dni pełne milczenia. Obrażanie się o najmniejszą pierdołę. O bałagan w kuchni,  brak ulubionej koszulki czy też głupie wypicie ostatniej butelki soku pomarańczowego. I tak oto, słynny na całym świecie zespół One Direction chylił się ku rozpadowi. Bo członkowie nie mogli się dogadać, a Liamowi, który był uważany za ojca zespołu, przestało zależeć.

            Simon Cowell robił wszystko, aby to naprawić. Wyrywał sobie włosy z głowy, byleby tylko znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. Kiedy dotarło do niego, że zespół naprawdę wisi na włosku, wysłał piątkę chłopaków na wakacje. Mieli być przez dwa miesiące całkowicie odcięci od paparazzi i mediów. Odcięci od siebie. Każdy z nich pojechał w swoją stronę.

            Strona w którą zmierzał aktualnie Liam Payne wydawała mu się być najlepszą kryjówką. W małym, nadmorskim miasteczku Dresden, gdzie mieszkał jego wujek, nie było zbyt szans, aby słynny Liam Payne został rozpoznany. Tego było mu potrzeba. Kiedy Simon zaproponował takie wyjście z sytuacji, od razu pomyślał o swoim starszym o dwa lata kuzynie, Nathanielu.

            Dresden to miejsce, gdzie nie ma Starbucksa, a internet mają tylko nieliczni. Okej, może przesadzał z tym internetem. Nie zmienia to faktu, że to było miejsce, gdzie ma zaszyć się na najbliższe dwa miesiące. Kiedy o tym pomyślał, na jego usta wpłynął szeroki uśmiech. Dwa miesiące spokojnego życia normalnego człowieka. Życia za którym tak tęsknił.

            Oczywiście kochał swoich przyjaciół. Ale szybkie tempo w końcu go zmęczyło. Nie był już tą samą osobą co kiedyś. Oni wszyscy zmienili się przez te dwa lata. Liam nie chciał tego, naprawdę nie chciał, aby sprawy przybrały taki obrót.

            Szatyn westchnął głęboko i potarł dłonią zmęczone oczy. Minął tablicę oznajmującą, że zbliża się do celu i poczuł jak ogarnia go ulga. Miał serdecznie dość jazdy. Sam fakt, że jechał samochodem, był dla niego dziwny. Szczerze nie pamiętał, kiedy ostatnio w spokoju wsiadł za kółko. Zdarzały się jedynie krótkie wypady do sklepu, czy do centrum handlowego. Tak to zawsze mieli prywatnego kierowcę.

            Sam nigdy nie rozumiał po co im to. Czy oni mają po siedem lat i nie mogą sami jeździć samochodem? To niedorzeczne i głupie.  Chwilami Liam miał uczucie, że znaczna cześć jego życia została odebrana. Wcale nie sprawiało mu to wygody, jeżdżenie samochodem kiedy ktoś cię wozi. Tęsknił za tą władzą jaką odczuwał. Stęsknił się za chwilami, kiedy może puścić w radiu to co chce, otworzyć szybę i śpiewać na cały regulator ulubione piosenki. Uwielbiał na prostej drodze dociskać pedał gazu i patrzeć jak rozciąga się przed nim droga pełna perspektyw.

            Pokręcił głową i skręcił w prawo, wjeżdżając do miasteczka. Od razu poczuł spokój panujący tutaj. Zaledwie niecałe dwa tysiące mieszkańców, jedno małe kino, gospodarstwa, kilka zakładów fryzjerskich, sklepów spożywczych i tych z odzieżą.  Z delikatnym uśmiechem na ustach skierował się pod wyznaczony adres i zatrzymał samochód na podjeździe do niedużego, jednopiętrowego domu. Wysiadł z auta, przeciągając się i czując ulgę, że może rozprostować kości.

            Z bagażnika wyciągnął swoje torby i ruszył w stronę drzwi. Zapukał kilka razy i po kilku sekundach stanął w nich szeroko uśmiechnięty blondyn, niższy od Liama o kilka centymetrów.

            - No proszę, jest i mój mały kuzyn! – zaśmiał się Nate, a po chwili oboje padli sobie w ramiona, poklepując się co chwila po plecach.  Liam poczuł jak ciepło rozchodzi się po jego wnętrzu.  Cieszył się, że te dwa miesiące spędzi u swojego kuzyna, z którym zawsze umiał znaleźć wspólny język. – Tęskniłeśm za swoim ulubionym kuzynem! – powiedział blondyn, wpuszczając Liama do środka i zamykając za nim drzwi.

            - Jestem twoim jedynym kuzynem – parsknął Payne, kładąc w korytarzu torby i rozglądając się po wnętrzu ładnie urządzonego domu.

            - Właśnie dlatego jesteś ulubiony – uśmiechnął się zadziornie, a Liam parsknął śmiechem

            - Ech, naprawdę nie wiem jak Holly z tobą wytrzymuje – powiedział po nosem Payne, za co zarobił uderzenie w ramie od Nate`a. – Gdzie ona tak w ogóle jest? – spytał, rozmasowując miejsce w które został uderzony.

            - Pojechała zrobić jakieś zakupy. Powinna być za kilka minut – uśmiechnął się i kiwnął głową na bruneta, który stał w milczeniu. – No chodź, pokaże ci twój pokój. – Liam kiwnął głową i wziąwszy torby, ruszył na górę.

            Dziewiętnastoletnia Holly Jones, dziewczyna jego kuzyna.  Niezwykle sympatyczna i pełna energii osoba, o kręconych, ciemnoblond włosach, która zarażała każdego swoim optymizmem. Liam naprawdę nie miał pojęcia jakim cudem Holly wytrzymuje z taką niedojdą jak Nate. Byli jak ogień i woda, totalne przeciwieństwa. Ale Liam musiał przyznać, że tworzyli naprawdę uroczą parę. Już od ponad dwóch lat.

            Nathaniel otworzył przed nim drzwi i wspólnie weszli do niedużej sypialni. Liam rozejrzał się po pokoju i uśmiechnął.

            - Ładnie tu – powiedział całkowicie szczerze, odkładając torby koło szafy i siadając na łóżku.

            - Masz szczęście, że ci się podoba – zaśmiał się jasnowłosy. – Holly sprzątała tu i wykorzystując mnie do roli tragarza, urządzała ten pokój przez ostatnie dwa dni.

            - Jest idealny, dzięki – powiedział z wdzięcznością Liam. Nate kiwnął głową, po czym przypomniał sobie o czymś.

            - Właśnie zbierałem się, aby odgrzać obiad. Nałożyć ci też? – spytał, przeczesując dłonią przydługie włosy.

            - Pewnie! Umieram z głodu! – jęknął Liam. Zeszli na dół do kuchni i kiedy obiad był gotowy, chłopak z zadowoleniem zjadł całą porcję zapiekanki. – Pycha – mruknął, wkładając talerz do zmywarki, kiedy już skończył.

            - Oczywiście, że pycha, bo ja robiłam! – W pomieszczeniu rozległ się radosny głos Holly, która stanęła przy drzwiach i przyglądała się Liamowi. Dziewczyna roześmiała się po czym podeszła do Liama i przytuliła go.

            - Cześć, Holly! – przywitał się Liam, odwzajemniając uścisk. – Jak ci idzie prowadzenie biznesu? – spytał, nalewając sobie wodę do szklanki.

            - Naprawdę dobrze, wiesz? – powiedziała, jednocześnie wypakowując zakupy z reklamówki. – Mam już dużo stałych klientów i wszystko zmierza ku dobremu. Niedługo planuję rozbudować trochę tą kwiaciarnię, bo zaczyna się tam robić bałagan. Przydałaby się trochę większa przestrzeń.

            Nieco ponad rok temu, za radą Nate`a, Liama i innych swoich przyjaciół, Holly otworzyła własną kwiaciarnię. Od zawsze kochała kwiaty i poprzez robienie bukietów czy też wiązanek, przekazywała cześć siebie. Twierdziła, że każdy kwiat znaczy co innego i że za pomocą zrobionych bukietów można przekazać drugiemu człowiekowi wiadomość. Może to dlatego klienci zawsze wracali do niej zadowoleni, a ona zdążyła zdobyć ich zaufanie? Nie miało to większego znaczenia, gdyż  Holly z czułością obchodziła się z kwiatami i kochała robić to co robi.

            - To super. Cieszę się, że wszystko poszło po twojej myśli – ucieszył się Liam. Na chwilę zapadła cisza między nimi, którą przerwał Nate:

            - Liam… - zaczął blondyn, zagryzając wargę i przymykając ciemne oczy. – To prawda? To, co mówią w prasie i w internecie? Wasz zespół się rozpada? – Holly skarciła swojego chłopaka groźnym spojrzeniem i pokręciła głową.

            Liam milczał przez dłuższą chwilę i westchnął ciężko, zanim cokolwiek powiedział.

            - Nie. To znaczy… Nie do końca – poprawił się. – Simon z całych sił starał się tego uniknąć. Ale kłótnie między nami nie prowadziły do niczego dobrego. Między nami zrobiło się nieprzyjemnie, fani zaczęli zwracać uwagę, że rzadziej się uśmiechamy. Wywiady wypadały sztucznie, występy nie sprawiały nam radości… - powiedział Liam, przymykając oczy i bawiąc się dłońmi. Mówienie o tym wszystkim drugiej osobie, sprawiało mu ból. Co innego, jeśli myśli w ten sposób, w swojej głowie, a co innego jeśli opowiada o tym drugiej osobie. – Więc Simon zdecydował, że potrzebujemy przerwy od tego wszystkiego, od siebie. Dał nam dwa miesiące wolnego, mając nadzieję, że jak wrócimy, wszystko się ułoży.

            - Co na to fani? – spytała Holly, zawiązując włosy w luźnego koka.

            - Smutni, źli i pełni obaw – powiedział ze smutkiem w głosie Liam. – To okropny widok. Ich błagania, abyśmy nie kończyli kariery, abyśmy się nie rozchodzili, płacz, smutek, tysiące wiadomości na twitterze…

            - Odejdziecie? Zakończycie karierę? – spytał z obawą Nate, a Liam pokręcił gorączkowo głową.

            - Nie – powiedział pewnym głosem. – Nie rozstaniemy się. One Direction się nie rozpadnie. Żaden z nas na to nie pozwoli – powiedział i przeczesał dłonią włosy.

            Rozmowa na ten temat sprawiła, że wszystkie obawy i lęki znów pojawiły się w jego głowie. Nie chciał przeżywać od nowa tego wszystkiego. Myśleć co by było gdyby. Nie chciał i miał tego dość.

            Dlatego więc wstał nagle od stołu i rzucił Holly i Nate`owi  rozbiegane spojrzenie.

            - Idę się przejść – mruknął i wyszedł z domu.

            Było późne popołudnie, kiedy Liam w końcu dał sobie spokój z chodzeniem w kółko. Promienie słońca ostatkami ogrzewały jego skórę. Chłopak już zamierzał usiąść na pobliskiej ławce, kiedy po drugiej stronie ulicy zauważył szyld z napisem „Księgarnia”. Zastanowił się chwilę, po czym skierował się w jej stronę. Wszedł do środka, a na jego głową zadzwonił mały dzwoneczek. Od razu dotarł do niego zapach druku, który tak bardzo uwielbiał. Z uśmiechem na twarzy zaczął przechadzać się wśród regałów, co jakiś czas biorąc jakąś książkę do ręki.

            Zaczerpnął głęboko powietrza do płuc, kiedy nagle przed nim pojawiła się dziewczyna, która szła przez sklep, zagłębiona w lekturze. Stanął gwałtownie, jednak nieznajoma nie wykazała się takim refleksem. Weszła w niego i kiedy poczuła, że z kimś się zderza, pisnęła zaskoczona, a z jej dłoni wyleciała książka.

            Liam zgiął nogi w kolanach i sięgnął po nią, schylając się. Uśmiechnął się na widok tytułu książki. „Alchemik”– Paulo Coehlo. Była to jedna z jego ulubionych książek. Podał ją dziewczynie i powiedział:

            - „Rzeczy proste są zawsze najbardziej niezwykłe” – zacytował i uniósł wzrok na dziewczynę, kiedy poczuł, że ich palce się stykają. Ona zrobiła to samo, jednocześnie chwytając książkę i odsuwając rękę poza zasięg chłopaka.

            Kiedy szatyn spojrzał w jej oczy, poczuł jak serce przyspiesza swój rytm. Jeszcze nigdy nie widział tak pięknych tęczówek. Czekoladowe oczy, przykryte wachlarzem długich i gęstych rzęs. Musiał przyznać, że dziewczyna była naprawdę śliczna. Twarz w kształcie serca, usiana delikatnymi piegami dodającymi jej uroku, bardzo ciemne, proste włosy, ładnie wykrojone usta i mleczna skóra. Przez chwilę stał nieruchomo, po prostu się w nią wpatrując. Pewnie wyglądasz jak jakiś napalony psychopata, ogarnij się, Payne – powiedział do siebie w myślach, posyłając nieznajomej uśmiech.

            Nieznajoma uśmiechnęła się delikatnie, słysząc znajome słowa pochodzące z książki, którą aktualnie czytała. Zagryzła wargę i założyła kosmyk włosów za ucho.

            - Dzięki – powiedziała i uniosła książkę, patrząc chłopakowi prosto w oczy. – I przepraszam, że na ciebie wpadłam – powiedziała cicho i wyminęła go.

            Liam już otwierał usta, aby coś powiedzieć, jednak ciemnowłosa wyszła z księgarni. Chłopak rozejrzał się wkoło, jakby szukając odpowiedzi na to, co się przed chwilą wydarzyło. Dopiero po kilku sekundach zdał sobie sprawę, że wciąż się uśmiecha.

Wstawiam rozdział dzień wcześniej, w podzięce za to, że pod prologiem było aż 47 komentarzy! Nawet nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy! ♥ Kocham was, dziękuję! 

Co sądzicie o tym rozdziale? Czekam na wasze szczere opinie. 

A i takie małe pytanie, czy mogłabym was prosić o polecanie tego opowiadania innym osobom? Oczywiście nic na siłę, po prostu gdyby ktoś był tak miły... :) Opowiadań o Liamie jest w sumie niewiele, a może kogoś zainteresuje. Także z góry dziękuję kochani. x 

Czekam na wasze opinie. 

Jeśli czytacie to opowiadanie, proszę, kliknijcie TAK w ankiecie. 

I ostatnia sprawa, jeśli chcecie na twitterze napisać coś na temat tego opowiadania, jakieś uwagi, opinie i inne takie, proszę, dopiszcie też hashtag: #InfiniteFeelings Z miłą chęcią poczytam to, co macie do powiedzenia. Do napisania! x